- Nagrywając muzykę do tego serialu, zwłaszcza do scen dancingowych, prosiłem świetnych jazzmanów, żeby grali tak, jakby byli troszkę pijani – wspominał Włodzimierz Korcz, który skomponował muzykę do "07 zgłoś się" - Dla mnie liczył się tylko Janek. Przelazłem przez płotek i podskoczyłem do swojego bohatera ze słowami: "Janku, Janku drogi, czy mógłbym cię prosić o autograf?". A on po prostu ryknął: "wypier***aj" i poszedł dalej – opowiadał Cezary Pazura o tym, gdy jako dziecko pojechał na plan serialu "Czterej pancerni i pies" Nagranie "Życie jest nowelą" zajęło Ryszardowi Rynkowskiemu niecałą godzinę. - Spotkaliśmy się i faktycznie demówka powstała w 40 minut. No i przez 10 lat ta demówka była piosenką otwierającą serial – zdradził wokalista w jednym z wywiadów "Na dobre i na złe" to dla wielu osób jedyny, obok "Matki, żony i kochanki", kontakt z twórczością Anna Jurksztowicz. Tymczasem jest to jedna z najważniejszych wokalistek w historii polskiej muzyki popularnej Włodzimierz Korcz, "07 zgłoś się" ("07 zgłoś się") Muzykę z popularnego "Borewicza" większość osób kojarzy z czołówką i niezapomnianą wokalizą Grzegorza Markowskiego. Dzięki oficynie GAD Records w 2015 roku został wydany pełny zapis ścieżki dźwiękowej serialu, którą skomponował Włodzimierz Korcz, a wykonali muzycy Orkiestry Rozrywkowej Polskiego Radia i Telewizji w Warszawie oraz kwartet smyczkowy z Orkiestry Polskiego Radia. Ilustracja muzyczna do "polskiego Bonda" to sentymentalna podróż do przełomu lat 70. i 80. - imponuje analogowym brzmieniem, kunsztownością orkiestracji i fantastycznym oddaniem "kryminalnego" nastroju dansingów i spelun z tamtego okresu. Jak wspominał Włodzimierz Korcz na falach radiowej Jedynki: "nagrywając muzykę do tego serialu, zwłaszcza do scen dancingowych, prosiłem świetnych jazzmanów, żeby grali tak, jakby byli troszkę pijani. Zależało mi, żeby brzmiało to wiarygodnie". Edmund Fetting, "Ballada o pancernych" ("Czterej pancerni i pies") Najbardziej znienawidzony serial przez obecną władzę, całkowicie zawładnął masową wyobraźnią w drugiej połowie lat 60. Wtedy każdy chciał być Jankiem Kosem, a co drugi pies wabił się Szarik. To z tego okresu pochodzi anegdota Cezarego Pazury, który jako dziecko pojechał na plan zdjęciowy "Pancernych" i usłyszał od Janusza Gajosa, żeby "wypier***ał". W związku z olbrzymią popularnością serialu, cała Polska nuciła także melodię skomponowaną przez Adama Walacińskiego, do której słowa napisała Agnieszka Osiecka. - Były jakieś dąsy, miano inne wyobrażenia o serialowym hicie. Uważano, że moja ballada będzie "za trudna". Rzeczywistość zakpiła z gustów owych sceptyków. Zupełnie nie zdawałem sobie wówczas sprawy, że piszę przebój. Napisałem ją szybko, bo co tu dumać długo nad prostą melodią – opowiadał w jednym z wywiadów prof. Walaciński, zapytany o to, czy rzeczywiście kierownictwo produkcji nie było początkowo zadowolone z "Ballady o pancernych". Ryszard Rynkowski, "Życie jest nowelą" ("Klan") Obiekt nieskończonej liczby żartów i remiksów, a równocześnie prawdopodobnie najbardziej rozpoznawalna czołówka w historii polskich produkcji telewizyjnych jest dziełem Krzesimira Dębskiego (kompozycja), Jacka Cygana (tekst) oraz Ryszarda Rynkowskiego (wykonanie). "Życie jest nowelą" towarzyszy widzom od pierwszego odcinka "Klanu", którego emisja miała miejsce we wrześniu 1997 roku. Nie wszyscy wiedzą, ale nagranie tej piosenki zajęło Ryszardowi Rynkowskiemu niecałą godzinę. - Krzesimir zadzwonił do mnie, bym to ja ją zaśpiewał. Spotkaliśmy się na nagranie i faktycznie demówka powstała w 40 minut. No i przez 10 lat ta demówka była piosenką otwierającą serial – zdradził kiedyś wokalista w rozmowie z dziennikarzem. Anna Jurksztowicz, "Na dobre i na złe" ("Na dobre i na złe") Krzesimir Dębski odpowiedzialny jest za jeszcze jeden przebój, kojarzony z popularnym "tasiemcem" telewizji publicznej. Mowa rzecz jasna o piosence "Na dobre i na złe", która od końca 1999 roku przez blisko pięćset odcinków towarzyszyła serialowi pod tym samym tytułem. W utworze słyszymy Annę Jurksztowicz, prywatnie żonę kompozytora. "Na dobre i na złe" dla wielu Polaków stanowiło jedyny, obok "Matki, żony i kochanki", kontakt z twórczością tej wokalistki, która zajmuje bardzo ważne miejsce w historii naszej muzyki popularnej. W 2012 roku serwis Screenagers wybierał "Polskie Piosenki Wszech Czasów", a "Stan pogody" Jurksztowicz znalazł się na drugim miejscu. Kuba Ambrożewski pisał wtedy: "kiedy w 1987 roku Maryla Rodowicz śpiewała o «polskiej Madonnie», bynajmniej nie miała na myśli siebie, a umęczoną życiem, biedną i upokorzoną «matkę Polkę». Anna Jurksztowicz była natomiast jak najdalej od takich zmartwień. Śpiewała przecież hipernowoczesny pop, oferujący słuchaczowi namiastkę amerykańskiego snu zamiast bolesnego zderzenia z rzeczywistością. Te eskapistyczne, taneczne, optymistyczne piosenki, pisane i produkowane przez sztab najwyższej klasy profesjonalistów i reprezentowane urodziwą twarzą blondwłosej wokalistki – wszystko to było tak modne, jak to tylko możliwe. Anna Jurksztowicz de facto była przez rok czy dwa polską Madonną [...]". Grzegorz Markowski, "W labiryncie ludzkich spraw" ("W labiryncie") Nie sposób nie wspomnieć w tym miejscu o hicie z pierwszej polskiej opery mydlanej. Chodzi oczywiście o piosenkę lidera zespołu Perfect do serialu "W labiryncie", który na przełomie lat 80. i 90. gromadził co tydzień przed ekranami telewizorów nawet 16 mln widzów. Grzegorz Markowski miał zresztą przez całe życie szczęście, by pojawiać się wszędzie tam, gdzie powstawał serial, który w kolejnych latach osiągał kultowy status. Jeszcze zanim dołączył do Perfectu, odpowiadał za wokalizę w temacie muzycznym z "07 zgłoś się", a w 1998 razem z Liroyem przygotował piosenkę "Twoje miasto" z trzeciej serii "Ekstradycji". Novi Singers, "Wojna domowa" ("Wojna domowa") Trzy lata temu minęło pół wieku od czasu premiery pierwszego odcinka tego komediowego serialu w reżyserii Jerzego Gruzy. Nadal jednak trudno zdecydować, która piosenka z "Wojnie domowej" jest tą najlepszą. Nic dziwnego, skoro oprawa muzyczna tej produkcji to prawdziwy popis Jerzego Matuszkiewicza oraz mistrzów słowa, Ludwika Jerzego Kerna i Wojciecha Młynarskiego. Dość powiedzieć, że w serialu można było usłyszeć takie szlagiery jak "Nie bądź taki szybki Bill" czy "Tylko wróć". Ostatecznie stawiamy na utwór tytułowy, zaśpiewany przez wokalny zespół NOVI, który później wydał jedną z najważniejszych płyt w historii legendarnej serii "Polish jazz", czyli "Bossa Nova". Andrzej Rosiewicz, "Czterdzieści lat minęło" ("Czterdziestolatek") Jerzy Matuszkiewicz był odpowiedzialny również za muzykę z kolejnego hitu Jerzego Gruzy, serialu "Czterdziestolatek". Współpraca ponownie zaowocowała powstaniem piosenki, którą zna na pamięć cała Polska i to mimo upływu lat. - W pierwszym odcinku główny bohater obchodzi 40 urodziny. No to pomyśleliśmy sobie, że "40 lat minęło" będzie dobrym szlagwortem. No i potem zaczęliśmy ciągnąć ten tekst. Im późniejsza pora i szybciej krążące szklanki, tym bardziej perliste pomysły przychodziły nam do głowy. W zabawę włączyły się nasze żony i tak właściwie zrodził się cały pomysł – wspominał kompozytor. Ostatecznie napisanie tekstu powierzono Janowi Tadeuszowi Stanisławskiemu, a wykonanie Andrzejowi Rosiewiczowi. - Myśleliśmy o tym, żeby to było zaśpiewane na uśmiechu, żeby piosenka była lekko pastiszowa, a ponieważ on miał już jakieś tego typu nagrania, pomyśleliśmy o nim. I to był dobry pomysł – uzasadniał ten wybór Matuszkiewicz, który ma na koncie także muzykę do "Stawki większej niż życie" i "Janosika". Różni wykonawcy, "Sonda. Muzyka z programu TV" Na zakończenie mały "skok w bok", czyli odejście od seriali fabularnych i towarzyszących im evergreenów. Zamiast tego - oprawa dźwiękowa kultowego programu popularnonaukowego, w którym Zdzisław Kamiński i Andrzej Kurka wprowadzali pokolenie późnego PRL-u w świat nauki i techniki. W tym miejscu po raz kolejny należą się brawa wydawnictwu GAD Records, które od lat z powodzeniem tropi i odkurza archiwa, wyciągając z nich kolejne "perły z lamusa". Największym dotychczas przebojem tej oficyny są właśnie dwie części kompilacji, na których zebrano tematy muzyczne z "Sondy". Te kosmiczne, retro-futurystyczne ilustracje powyciągane z muzycznych bibliotek sprzed 30 czy 40 lat stanowią prawdziwe arcydzieło polskiej "duchologii". "Zanurzona w wywarze wspomnień płyta Sonda ma nie tylko słodki posmak dzieciństwa, lecz także wytrawną nutę współczesnej awangardy", zachwycał się w swojej recenzji Robert Sankowski z Gazety Wyborczej. Reklama

Kiedy na przełomie lat 80. i 90. Telewizja Polska zdecydowała się na emisję serialu W labiryncie, uczucia twórców i aktorów były mieszane. Produkcja okazała się jednak strzałem w dziesiątkę, a jej popularność dorównywała niemal słynnej Izaurze. Sprawdźmy, co takiego w niej było i jak odbierana jest dziś. Pierwsza telenowela.

Ten tekst przeczytasz w 11 minut Cenzura chciała, abyśmy poruszyli temat wyborów czerwcowych. Na spotkaniu powiedzieliśmy prezesowi telewizji, że zrobimy to, ale pod jednym warunkiem. Musimy dostać wynik wyborów z sześciotygodniowym wyprzedzeniem – wspomina reżyser serialu / ShutterStock Mija właśnie 30 lat od premiery pierwszego odcinka „W labiryncie”. Przez ten czas zmieniło się w Polsce wszystko – także seriale. Pędzimy gdzieś, na oślep wciąż…”. 30 lat temu słowa tej piosenki przyciągały tłumy przed telewizory. Każdy odcinek „W labiryncie” w TVP oglądało ok. 16 mln widzów. Ludzie wspominają ten serial z sentymentem, ale dziś nie zdobyłby już takiej popularności. – Pamiętam, że na nagranie tej piosenki mieliśmy bardzo mało czasu. Bardzo chciałem, aby zaśpiewał ją Grzesiu Markowski (wokalista grupy Perfect – red.), bo znamy się i lubimy od lat – mówi Paweł Karpiński, reżyser i współscenarzysta, który wraz z Wojciechem Niżyńskim tworzył serial „W labiryncie”. O muzykę poprosił autora Krzysztofa Marca, znanego z roli Krzysia z programu dziecięcego „Tik-Tak”. – Pojechałem do niego, wzięliśmy gitary i w jeden wieczór piosenka do tekstu Wojtka była gotowa. Ciekawostką jest to, że do dziś wersja oryginalna wciąż grana jest w mono – mówi Karpiński. Ostatecznie skromna ścieżka dźwiękowa została opracowana na syntezatorze Roland D-20. Dziś niejeden serialowy twórca nie odważyłby się na taki „szybki strzał”, a tytułowa piosenka – podobnie jak scenariusz czy obsada – musi przejść ostrą selekcję. W czasach, gdy powstawało „W labiryncie”, wszystko było jednym wielkim eksperymentem. Kontrakt na 13 odcinków Choć „W labiryncie” kojarzone jest dziś jako pierwsza polska telenowela, zgodnie ze standardami było jednak serialem rzeką. – Zawarliśmy umowę na 13 odcinków, a ostatecznie zrobiliśmy ich 120 – wspomina Karpiński. Ojcem chrzestnym produkcji był Józef Węgrzyn, któremu marzyło się, aby TVP 2 nadawała co tydzień jeden odcinek serialu o losach zwykłych Polaków. Pomysł podchwycił publicysta Janusz Rolicki, który zgłosił się do Karpińskiego i tak rozpoczęli trwającą ponad cztery lata przygodę. Prace nad „Labiryntem” rozpoczęły się w maju 1988 r., a zdjęcia ruszyły w październiku. Karpiński do współpracy zaprosił Wojciecha Niżyńskiego. To on wpadł na pomysł, aby akcja serialu działa się w czasie rzeczywistym, czyli żeby bohaterowie w tym samym momencie co wszyscy Polacy obchodzili Boże Narodzenie, zdawali maturę albo wyjeżdżali na wakacje. Emisja premierowego odcinka odbyła się 30 grudnia 1988 r. Ta data może dziś się wydać pewnym zaskoczeniem, bo premierowe odcinki zazwyczaj pokazywane są przez największe stacje wraz ze startem nowej wiosennej albo jesiennej ramówki. – Nie mieliśmy żadnego specjalnego założenia. Po prostu były już gotowe trzy odcinki, a telewizja podjęła decyzję, że zaczyna emisję. Scenariusze mieliśmy napisane na dwa miesiące do przodu, odcinki zrealizowane i zmontowane zostały trzy tygodnie przed emisją. Ograniczaliśmy się, jeśli chodzi o ilość lokalizacji, bo sprzęt był ciężki i trudno go było przewozić. Pozwoliliśmy sobie na jeden eksperyment: kręciliśmy sceny kilkoma kamerami – wspomina Karpiński. Większość serialowych dekoracji powstała w starym kinie w Rembertowie, tam też kręcono pierwsze zdjęcia. Akcja „W labiryncie” toczyła się w środowisku warszawskich farmaceutów, lekarzy, naukowców i biznesmenów. Główną bohaterką była Ewa Glinicka, która po śmierci narzeczonego rozpoczęła pracę w Pracowni Farmakodynamiki Instytutu Farmakologii Klinicznej. Trwały tam prace nad preparatem o nazwie Adoloran. – Czasem ludzie mówią mi żartem, że gdyby ten cudowny lek, jakim miał być Adoloran, został wprowadzony na rynek, stałby się remedium na troski Polaków – śmieje się Karpiński. Popularność, która łechtała ego Na planie spotkali się znani aktorzy i debiutanci. Polacy mogli zobaczyć gwiazdy, Leona Niemczyka, Marka Kondrata, Barbarę Horawiankę czy Małgorzatę Lorentowicz. Zaś młode pokolenie – Jan Jankowski, Piotr Skarga, Jowita Budnik (wówczas jeszcze Miondlikowska) czy Dariusz Kordek – dzięki tej produkcji zdobyło popularność. – Wspominam tamten czas i serial fantastycznie. Właśnie skończyłem szkołę teatralną i to był mój debiut telewizyjny. Miałem szansę uczyć się od najlepszych – wspomina Kordek. Grał lekkoducha i przystojniaczka, który pod wpływem życiowych wydarzeń staje się powoli fajnym, dojrzałym i odpowiedzialnym facetem. – Marek z playboya zmienia się we w miarę cywilizowanego gościa. To z pewnością chwytało za serce widownię, zwłaszcza jej kobiecą część. A co do amanta? Nigdy się nim nie czułem, choć zdarzały się sytuacje, w których byłem tak traktowany. Czasem rzeczywiście słyszałem, że ktoś krzyczy „O! Mareczek”. To łechtało moje ego, ale nie byłem na to w ogóle przygotowany. Nikt nas nie uprzedzał i my sami też nie byliśmy świadomi tego, że stajemy się aż tak popularni – opowiada. Nie każdemu ta popularność sprawiała przyjemność. Po latach grająca główną rolę Agnieszka Robótka-Michalska w książce „Gdzie są gwiazdy z tamtych lat?” stwierdziła, że serial zrobił jej dużo krzywdy, bo wszyscy oceniali ją przez pryzmat biednej, pokrzywdzonej przez los kobiety. Popularność nie zagwarantowała jej ani kolejnych głównych ról, ani pieniędzy. To ona jako pierwsza odeszła z serialu, a scenarzyści musieli zmierzyć się ze zniknięciem jej bohaterki. Teraz jest to na porządku dziennym, kiedyś było novum. – Zostawiliśmy jej otwartą furtkę i wysłaliśmy do Szwecji. Bohaterka co prawda wróciła, ale zagrała ją już inna aktorka – mówi Karpiński. Nie wszyscy aktorzy, którzy dostali propozycję pojawienia się w serialu, z niej skorzystali. Początkowo w rolę żony bohatera granego przez Marka Kondrata miała się wcielić Grażyna Barszczewska. – Najpierw była na tak, ale potem się wycofała. Nie pasowała jej ta konwencja, być może czuła strach przed nowym i nieznanym. Nie naciskaliśmy. Uratowała nas z ogromnym sukcesem Sławomira Łozińska – opowiada Karpiński. Dziś taka sytuacja raczej nie miałaby miejsca. – Większość aktorów nie odmawia. Zrozumieli, jak wielką szansą jest pokazanie się w serialu, który ma dużą oglądalność. Młodzi z kolei wiedzą, że na planie mogą się wiele nauczyć. Wiedzą, że to w żadnym wypadku nie jest format, który zamyka drogę do innych projektów – uważa Ilona Łepkowska, scenarzystka nazywana królową polskich seriali, która pracowała przy takich produkcjach jak „M jak miłość”, „Klan”, „Na dobre i na złe” czy „Barwy szczęścia”. Karpiński wspomina, że byli też tacy, którzy bardzo chcieli zagrać we „W labiryncie” ze względu na ciekawą rolę albo chęć zmiany ekranowego wizerunku.– Bardzo się bałem, że Marta Klubowicz, której zaproponowałem postać Doroty Wanat, nie będzie chciała zagrać młodej kobiety, która utyka na jedną nogę. Moje obawy były bezpodstawne. Marta była przeszczęśliwa, bo jak tłumaczyła, zawsze lubiła „grać ułomności”. Gdy jej bohaterka przechodziła operację, cała Polska trzymała za nią kciuki. Z kolei Wiesław Drzewicz chciał się odciąć od postaci Gargamela, którego po mistrzowsku zdubbingował w serialu o Smerfach. Świetnie napisana postać statecznego, światłego, obdarzonego dużym poczuciem humoru Leona Guttmana szybko podbiła serca widzów – dodaje Karpiński. Transformacja ustrojowa na ekranie W 1989 r. działała jeszcze cenzura, ale urzędnicy nie wtrącali się zbytnio do serialu. W pewnym momencie pojawiła się jednak pewna sugestia. – Chciano, abyśmy poruszyli temat nadchodzących wyborów czerwcowych. Na spotkaniu powiedzieliśmy prezesowi telewizji, że zrobimy to, ale pod jednym warunkiem. Musimy dostać wynik wyborów z sześciotygodniowym wyprzedzeniem. Prezes był przekonany, że to żart. Wyjaśniliśmy, że z takim wyprzedzeniem kręciliśmy serial. Ten argument wystarczył i więcej nie podsuwano nam podobnych pomysłów – wspomina Karpiński. Dodaje, że cenzura wciąż jest obecna. – Zmieniła jedynie oblicze. Dziś nie jest polityczna, a finansowa. Nie ma pieniędzy, nie ma filmu, nie ma dystrybucji – uważa. Co zadecydowało o tym, że „W labiryncie” wspominane jest z tak ogromnym sentymentem? Zdaniem Ilony Łepkowskiej po pierwsze, był to pierwszy tego typu serial, a po drugie – jego bohaterowie przeżywali to samo co widzowie przed ekranem: obchodzili święta lub wyprawiali dzieci do szkoły. Prowadzenie fabuły równolegle z czasem rzeczywistym było w Polsce zabiegiem nowatorskim. – U nas nikt tak wcześniej nie robił. Dzięki temu skracało się dystans do widzów. Było jednak też pewne ryzyko, gdyby coś się posypało. Przede wszystkim jednak Paweł Karpiński i Wojtek Niżyński to bardzo zdolni twórcy i stworzyli niezwykle ciekawe postaci oraz intrygi. Ja sama wiele się od nich nauczyłam – wyjaśnia. Doktor Karol Jachymek, kulturoznawca i filmoznawca z Uniwersytetu SWPS w Warszawie, wymienia jeszcze dwa elementy, które zadecydowały o fenomenie tego serialu. – Po pierwsze, wyrósł on na popularności tego, co w tamtych czasach przychodziło do nas z zagranicy. Najpierw „Niewolnica Isaura”, potem mydlane opery takie jak „Dallas”, a potem „Dynastia”. Po drugie, warto pamiętać, że „W labiryncie” pokazywało zmieniającą się polską rzeczywistość. Bohaterowie, podobnie jak Polacy, mieli do czynienia z transformacją obyczajowo-ustrojową – wyjaśnia. Dobrym tego przykładem jest chociażby scena, w której serialowa Renata (Anna Chodakowska), prowadząca z ojcem kwiaciarnię, pokazuje mu sztuczne kwiaty i próbuje namówić, aby rozszerzyli ofertę o sprowadzane z Holandii wykonane z jedwabiu wiązanki i bukiety. Serialowa młodzież popijała coca-colę ubrana w dresy z Myszką Miki. – Bohaterowie, podobnie jak każdy obywatel, zachłystywali się dobrami z Zachodu, zmieniali pracę, bo ich państwowe zakłady były likwidowane, lub szukali pomysłu na dochodowy biznes – mówi dr Jachymek. Tłumaczy, że sukces takich seriali jak „W labiryncie” czy realizowany od 1998 r. i emitowany do dziś „Klan” polega właśnie na tym, że odbijają ideologię dominującą i charakterystyczną dla danej rzeczywistości. – Chodzi o świat z jego normami, wartościami, które w danej grupie są uznane za te najbardziej odpowiednie i właściwe. To wartości czasem mocno konserwatywne, ale przeciętny widz to właśnie lubi – mówi. Dodaje, że z telewizyjnego punktu widzenia seriale – zarówno te produkowane przez TVP, jak „Klan”, „M jak miłość”, „Barwy szczęścia”, jak i przez stacje komercyjne, np. „Na Wspólnej” czy „Pierwsza miłość” – są odpowiednio usytuowane w ramówce, często w prime time, a więc w godzinach największej oglądalności. – Nawet jeśli niektórych śmieszy, że kobiety ze zwykłych polskich rodzin śniadanie podają na porcelanowej zastawie i od rana chodzą w szpilkach, to i tak serialowych bohaterów lubią. A może właśnie dlatego lubią ich bardziej, bo chcieliby żyć w takim eleganckim otoczeniu – tłumaczy Jachymek. Nietrudno jednak zauważyć, że dziś polskie seriale wyglądają zupełnie inaczej. – Nasze rodzime produkcje zmieniają się, jeśli chodzi o tematykę, obyczajowość, zachowania bohaterów – mówi Łepkowska. Przyznaje, że to wszystko podyktowane jest niczym innym, jak zmieniającymi się oczekiwaniami widzów. – Ludzie chcą seriali robionych z rozmachem, z dużymi budżetami. Zależy im na gatunkowej różnorodności – uważa. Jej opinię podziela Paweł Jurek, scenarzysta, który pracował przy produkcji „Na Wspólnej”, a obecnie przy „Barwach szczęścia”. Jego zdaniem zarówno fabuła, jak i narracja wciąż ewoluują. – Mam wrażenie, że seriale zmieniają się i gonią do przodu cztery razy szybciej niż prawdziwe życie. Widownia mocno przyspieszyła. Żąda emocji, wielowątkowych opowieści – mówi. Uważa, że świat klasycznych seriali zmienił się, odkąd pojawiły się docu-soap. – Nie obrażając nikogo, osoby, które tworzą te produkcje, to trochę tacy scenarzyści amatorzy. Jest ich na rynku coraz więcej, są przysposobieni do zawodu i przenoszą na ekran rzeczywistość jeden do jednego. Nie ma w ich pracy subtelności, fabuła żywi się głównie drastycznymi sytuacjami, wypadkami, intrygami, bazuje na ludzkim nieszczęściu. Widz zaczął więc wymagać, by i w czysto fabularnej produkcji działo się coraz więcej i więcej – wyjaśnia. Śmierć w kartonach Paweł Jurek zwraca uwagę, że gdy powstawał serial „W labiryncie”, widzowie często mylili to, co dzieje się na ekranie, z rzeczywistością. Stąd brały się życzenia szybkiego powrotu do zdrowia dla Marty Klubowicz czy wyrazy współczucia po śmierci narzeczonego dla Agnieszki Robótki-Michalskiej. Gdy w serialu „M jak miłość” Hanka Mostowiak, grana przez Małgorzatę Kożuchowską, najpierw wjechała w stertę kartonów, a później umarła w szpitalu niedługo po tym, jak lekarze stwierdzili u niej tętniaka mózgu, przed telewizorami zasiadło 8,4 mln widzów. Dosłownie kilka chwil po emisji w internecie rozpoczęła się sprzedaż kawałków kartonów, w które rzekomo miała wjechać Hanka, oraz samochodu, który „zagrał” w tej scenie. Dziennikarze jednego z tabloidów wyruszyli z kolei na poszukiwania grobu Hanki Mostowiak. – Tę śmierć jako tako udało się utrzymać w tajemnicy, mimo że się o niej mówiło, telewizja pokazywała zajawki tego odcinka, a gazety rozpisywały się na temat tego wątku, widzowie nie do końca wiedzieli, jak Hanka zginie, i pewnie dlatego oglądalność była tak wysoka. Moim zdaniem nie najlepiej to wyszło, ale ja tego nie pisałam – mówi Łepkowska. Widzów poruszyła także śmierć Ryśka Lubicza z „Klanu”. W szpitalu, do którego trafił po zawale serca, został napadnięty przez złodziei, podczas upadku mocno uderzył się w głowę i zmarł. Odcinek ten wyemitowano 22 lutego, co pełniło swego rodzaju edukacyjną rolę, bo to dzień upamiętniający ofiary przestępstw. – Rysiek, a właściwie Piotr Cyrwus, chciał już rok wcześniej odjeść z produkcji. Wspólnie ustaliliśmy, jak to zrobimy, by wszystko pasowało do fabuły – wyjaśnia Karpiński. Dodaje, że bardzo przykra sytuacja miała miejsce również we „W labiryncie”. Z tą tylko różnicą, że Mieczysław Voit, wcielający się w rolę ojca Marka, zmarł naprawdę. – Wiedzieliśmy, że choruje, i taki wątek pojawił się w serialu. Potem w momencie, gdy to się stało naprawdę, powstała scena, w której ginie w wypadku samochodowym, podczas podróży na ślub swojego syna – mówi Karpiński. Dziś widzowie nie przeżywają już tak mocno zniknięcia ulubionych aktorów z serialu. – Nie jest to już dla nich tragedia. Portale plotkarskie i pisma poświęcone serialom sprawiły, że są bardziej świadomi. Domyślają się, że postać umiera albo wyjeżdża za granicę, bo aktor chciał odejść z produkcji. Patrzą na to z przymrużeniem oka. Jeśli takich szybkich zwrotów akcji nie, to się nudzą, a oglądalność spada o kilka tysięcy – mówi Paweł Jurek. Scenarzyści nie mają hamulców Czy to znak, że era seriali rzek powoli dobiega końca? – Owszem, schodzą na drugi plan, ale to nie oznacza, że nie będzie ich w obecnej formie. To prawda, że widzowie żyją szybciej i nie mają czasu, by codziennie o tej samej porze usiąść przed telewizorem i zobaczyć jeden odcinek. Chcą mieć serial, który obejrzą w dwa wieczory na Netfliksie lub na DVD. Współczesny młody widz ucieka jednak od tasiemców, wytrzymuje co najwyżej kilka sezonów maksimum trzynastoodcinkowego serialu – tłumaczy Łepkowska. Ogromnym sukcesem, twierdzi, jest to, że „M jak miłość” czy „Barwy szczęścia” utrzymują się od tylu lat na rynku. – Olbrzymią trudnością jest to kontynuować, wymyślać nowe wątki. Ma się wrażenie, że wszystko już było. Każdy problem: choroba, zdrada, rozwód, narodziny – mówi. Zdaniem Ilony Łepkowskiej zmieniają się nie tylko widzowie, ale i scenarzyści. – Nie mają ograniczeń. Wiedzą, że wszystko można napisać. My, starsze pokolenie scenarzystów, byliśmy w pewnego rodzaju niewoli. Ograniczały nas niski budżet i dekoracje zbudowane na hali. Pora emisji serialu nie pozwalała z kolei na brzydkie wyrazy czy kontrowersyjne tematy. Oni są bardziej wolni i ja im tej wolności, przyznam szczerze, zazdroszczę – mówi. Tłumaczy, że choć teoretycznie można było opowiadać o wszystkim, to seks lub narkotyki na ekranie były nie do pomyślenia. – Mamy teraz serial „Ślepnąc od świateł”, którego bohaterem jest diler. Jak my poruszaliśmy w naszych serialach ten temat, to musieliśmy się potwornie nagimnastykować, żeby to, co pokażemy, nie było formą zachęty dla młodego widza do zarabiania w ten sposób na życie – wyjaśnia. Zdaniem Pawła Jurka świat seriali idzie właśnie w tę stronę. – Silnych, mocnych emocji, drastycznych i zagadkowych historii. Taka panuje moda. Podobnie było z literaturą i wysypem kryminałów. W branży serialowej mamy tendencję do – jak ja to mówię – seriali kryminalno-obyczajowych osadzonych poniekąd w rodzinnych realiach, w których źli są albo popełniają zbrodnie najbliżsi – mówi. Magazyn DGP z 28 grudnia 2018 r. / Dziennik Gazeta Prawna Czy to główny powód, dla którego popularność zdobywają takie produkcje jak „Rojst”, „Krew z krwi” czy wspomniane „Ślepnąc od świateł”? – Ta ostania, wyreżyserowana przez Krzysztofa Skoniecznego, porusza kontrowersyjny temat, ma świetną obsadę i formę, która zbliża ją do popularnych seriali zagranicznych z płatnych stacji. To jest właśnie to coś. Uważam, że jeśli społeczeństwo dyskutuje o polskim serialu więcej niż o zagranicznym, to zawsze mu to dobrze robi. Nie musi się podobać. Ważne, że jest ruch w branży, że coś się zmienia, że wśród nowych twórców pojawia się świeża krew – uważa Łepkowska. I szczerze wyznaje, że sama takiego serialu nie napisze. – Jestem na to już trochę za stara, mam swój sposób pracy, którego też pewnie nie zmienię i nie za bardzo mam na to ochotę. Myślę, że powoli nadchodzi czas, aby ustępować miejsca młodszej generacji – stwierdza. Cenzura chciała, abyśmy poruszyli temat wyborów czerwcowych. Na spotkaniu powiedzieliśmy prezesowi telewizji, że zrobimy to, ale pod jednym warunkiem. Musimy dostać wynik wyborów z sześciotygodniowym wyprzedzeniem – wspomina reżyser serialu Zobacz więcej Zobacz więcej na http://CELEBRYCI.wp.tv Aktor wspomina czasy, gdy występował w serialu "W labiryncie". Co pamięta z tego okresu? Jak zmieniła się praca na pl {"type":"film","id":35174,"links":[{"id":"filmWhereToWatchTv","href":"/serial/W+labiryncie-1988-35174/tv","text":"W TV"}]} powrót do forum serialu W labiryncie 2018-01-10 19:11:33 ocenił(a) ten serial na: 8 Kto grał przyjaciela Hanisza i Guttmana, Szymona w odcinku Rocznica? W ogóle nigdzie nie widzę i nie mogę znaleźć. użytkownik usunięty ocenił(a) ten serial na: 8 frycio80 Napisałeś Szymon, ale może chodzi Ci o Mirona, który później umiera ? Jeśli tak, to Józef Kalita: Dzięki. Chciałem wiedzieć. Mała, ale ciekawa rola. W ogóle to jest chyba mój ulubiony odcinek do tej pory. Bardzo dobrze oglądało się ich w trójkę i w ogóle cały ten wątek z poszukiwaniem pomnika i wspomnieniami. Napisałem tak, bo znalazłem aktorkę, co grała ,,Nutkę'' i jest napisane, że znajoma Szymona z powstania warszawskiego. I to tu czy tam. Nosz kurde, jak tu się nie pomylić. użytkownik usunięty ocenił(a) ten serial na: 8 frycio80 O ile pamiętam nazywał się chyba "Szczepan", tzn taki miał pseudonim, znalazłem to info na . Bardzo lubię "W Labiryncie", serial z duszą, taki jeszcze analogowy, do połowy lat 90tych polskie produkcje miały podobny, ciepły klimat np "Radio Romans", "Zespół Adwokacki", "Matki, Żony i Kochanki" itp. To chyba zasługa fantastycznych, gruntownie wykształconych aktorów, którzy w nich grali. Dzisiaj wszystko w Polsce robi się taśmowo, grają amatorzy celebryci ze "ścianek", bez dykcji, bez doświadczenia. Dobrze, że brytyjskie i amerykańskie produkcje nadal trzymają wysoki poziom :D Pozdrawiam. Mam podobne zdanie co na temat seriali z tych czasów. Zespół Adwokacki i Radio Romans nie oglądałem. Nawet nie wiem, czy zajrzę. W labiryncie oglądam, bo kilka odcinków oglądałem jakieś prawie 10 lat temu. W wakacje leciał. Zawsze przypadkiem oglądałem. W telewizji rzadko mi się zdarzyło obejrzeć wszystkie odcinki jakiegoś serialu. Miło jest sobie przypomnieć. Pamiętam, jak wtedy spodobała mi się piosenka Markowskiego. Matki, żony i kochanki niedawno sobie przypomniałem, bo też oglądałem jakieś 10 lat temu. Jeszcze wtedy miało się po 12 lat. Zdziwiłem się po latach, że to serial Machulskiego. Zapomniałem po tych latach. Jak na jego, to zaskakujące. Lubię oglądać filmy z tamtych czasów. Inny klimat, bliższy rzeczywistości. Choćby w tym serialu jak ukazano te całe środowisko farmaceutyczne. Jak to trzyma się tych czasów i mówi o nich. Sceny pani Marii z panią Wanat, jak rozmawiają o ludziach, pokoleniach i czasach. Jak to jest ujęte. Nie to, co teraz. Dobrze określiłeś z tym klimatem. To samo z aktorami. Nie ma nawet co porównywać do dzisiejszych tasiemców. Tak jest. Robi się taśmowo, za szybkie cięcia, jakieś dziwne wątki, że już nie wspomnę o wykonaniu i aktorstwie. Jak oglądam ten serial, to się dziwię, że robili ci sami, co robią Klan. Masakra.

Agnieszka Robótka-Michalska jako 24-latka zadebiutowała w serialu "W labiryncie", gdzie wcieliła się w postać Ewy Glinickiej. Po zagraniu w 50 odcinkach odeszła z telenoweli. W wywiadzie

2 126 887 tekstów, 19 876 poszukiwanych i 297 oczekujących Największy serwis z tekstami piosenek w Polsce. Każdy może znaleźć u nas teksty piosenek, teledyski oraz tłumaczenia swoich ulubionych utworów. Zachęcamy wszystkich użytkowników do dodawania nowych tekstów, tłumaczeń i teledysków! Reklama | Kontakt | FAQ Polityka prywatności

Michał w serialu "Egzamin z życia" Niemirska: grała Lidkę w serialu z Szarikiem: HONORATA: wyszła za Gustlika, w serialu z Szarikiem: KASIA: Joanna Brodzik w serialu z Pawłem Wilczakiem: posterunek: 13-w tytule serialu z Cezarym Pazurą: Grzegorz: Markowski, wykonawca piosenki z serialu "W labiryncie" Markowski: Grzegorz, wykonawca

Kiedy na przełomie lat 80. i 90. Telewizja Polska zdecydowała się na emisję serialu W labiryncie, uczucia twórców i aktorów były mieszane. Produkcja okazała się jednak strzałem w dziesiątkę, a jej popularność dorównywała niemal słynnej Izaurze. Sprawdźmy, co takiego w niej było i jak odbierana jest dziś. Pierwsza telenowela Szczypta historiiPerypetie farmaceutki EwyKiedyś i dziś Pierwsza telenowela W labiryncie niewątpliwie nazwać dziś można serialem, który przeszedł do historii. Była to bowiem pierwsza polska opera mydlana, czy, jak kto woli, telenowela. Jednak nie tylko to okazało się nowością. Zdecydowano się także na wyjście z hal. Niemalże wszystkie sceny kręcono w naturalnych warunkach – prawdziwych mieszkaniach, parkach, na ulicach i w biurach. Poradzono sobie nawet z przewożeniem ciężkich kamer, statywów i elementów oświetlenia, co w tamtych czasach wcale tak łatwe nie było. Warto tu jeszcze wspomnieć, że o ile powtarzająca się często sceneria, jak chociażby dom, w którym mieszkała główna bohaterka, został odpowiednio do kręcenia przygotowany, to miejsca, gdzie pojawiano się rzadko albo tylko jeden raz na 120 odcinków, przystosowane były prowizorycznie. Aktorzy wyskakiwali niemal z samochodów, we własnych ubraniach i własnoręcznie przygotowanym makijażu, kręcili bez powtórzeń i niemalże „uciekali” z miejsca zdarzenia. Źródło: ppstati Szczypta historii Na pomysł nakręcenia polskiej telenoweli wpadł ponoć niejaki Józef Węgrzyn i przekazał ją swojemu koledze, dziennikarzowi i redaktorowi naczelnemu Trybuny, Januszowi Rolickiemu. Ten z kolei z pomysłem pobiegł do znajomego reżysera Pawła Karpińskiego (tak, to ten pan od Smaku czekolady, Czarodzieja z Harlemu, Fitness Clubu czy Klanu) i zaczęła się praca nad W labiryncie. Jak już wspomniałem, były jednak obawy, czy taka formuła i sposób nagrywania przyjmie się w naszym kraju. Wielu aktorów odrzuciło możliwość zagrania w telenoweli, twierdząc, że czekają na bardziej ambitne propozycje. A jednak ostatecznie udało się zmontować prawdziwie gwiazdorską obsadę. Główną rolę powierzono rozpoczynającej dopiero karierę Agnieszce Robótce-Michalskiej. Za to u jej boku wystąpili znani aktorzy tacy jak Marek Kondrat, Marta Klubowicz, Piotr Skarga, Wiesław Drzewicz, Dariusz Kordek, Karol Strasburger, Leon Niemczyk czy Małgorzata Lorentowicz. Na gościnne występy ściągnięto także Macieja Orłosia, Wiesława Michnikowskiego, Teresę Lipowską czy Katarzynę Łaniewską. I tak oto, 30 grudnia 1988 roku, Polacy mogli obejrzeć pierwszy odcinek rodzimej opery mydlanej, zatytułowany Przerwane badanie. Później, do 26 czerwca 1991 roku pokazano jeszcze 119 pozostałych odcinków przyciągające przed telewizory nawet 16 milionów widzów. Warto jeszcze wspomnieć, że utwór, który usłyszeć można w czołówce serialu, nagrał lider zespołu Perfect, Grzegorz Markowski. Źródło: Perypetie farmaceutki Ewy A o czym w ogóle opowiada W labiryncie? Absolwentka farmacji, Ewa Glinicka, nie ma w życiu łatwo. Nie dość, że jest sierotą, to kiedy już myśli, że los się do niej uśmiechnął, umiera jej narzeczony. Ona sama rozpoczyna pracę w Pracowni Farmakodynamiki Instytutu Farmakologii Klinicznej. Tam też poznaje niejakiego Pawła, a między nimi budzi się uczucie. Oprócz niego jest tu oczywiście mnóstwo innych pracowników, a my poznajemy ich losy. Śledzimy codziennie troski, zmartwienia, tragedie, ale i wiele sukcesów, radości i wzruszeń. Można rzec, że widz dostaje to, co zwykle pojawia się w telenowelach. Są więc zdrady i romanse. Mnóstwo łez, przypadkowych zrządzeń losu, intryg i tajemnic. Nie brakuje też jednak rodzinnej sielanki i komicznych historii połączonych z odpowiednimi gagami i komentarzami. Tym, co dość istotne, jest fakt, że twórcy skupili się na środowisku wspomnianych już ludzi wykształconych, ale też biznesmenów i osób z wyższych sfer. Chciano w ten sposób przy okazji pokazać, że w Polsce żyje się dobrze, a widza skusić pokazaniem luksusowych samochodów, ubrań czy wnętrz. I trzeba przyznać, że odbiorcy kupili taki właśnie obraz, o czym świadczy ówczesna popularność tej opery mydlanej. Źródło: fototeka Kiedyś i dziś W labiryncie z pewnością przeszło do historii polskiej telewizji, a oglądalność biła rekordy. Czy dziś również byłaby hitem? Według mnie nie. W dzisiejszych czasach mamy mnóstwo seriali, programów i telenowel. Każdy z nich ma swoją rzeszę fanów i pewnie nasza produkcja również z ekranów by nie zniknęła, ale na takie statystyki jak pod koniec lat 80. liczyć by nie mogła. Fabuła tej opery mydlanej byłą czymś nowym w swoim czasie, dziś można by stwierdzić, że jest to znany i oklepany schemat. A co z powtórkami? Czy one mają szansę, aby przyciągnąć przed ekran widza? Odpowiedź ponownie brzmi nie. Zacznijmy od tego, że W labiryncie nie wygląda dziś najlepiej. O ile w 1988 roku był kręcony sprzętem na najwyższym poziomie, to dziś lepszą jakość nagrań dają nam telefony komórkowe. Ale nawet gdyby poprawić jakość obrazu, to nadal mamy tu mnóstwo prowizorycznych scenerii, sporo improwizacji i niedociągnięć. Tytuł pewnie bardziej by śmieszył, niż wciągał. Obejrzałoby go pewnie wąskie grono osób, które wspominają serial z sentymentem. A i część z nich pewnie szybko by zrezygnowała, myśląc „co ja w tym widziałem?”. Dlatego dobrze, że nie dostajemy dziś wznowień. Czasem lepiej coś zwyczajnie dobrze wspominać, niż po latach psuć sobie to, co wydawało nam się takie fajne.

Tekst piosenki: Pędzimy gdzieś, na oślep wciąż. Nie wiedząc, którą wybrać z dróg. Bo w każdą z nich wdeptane są. Wczorajsze ślady naszych stóp. Lecz niedaleko stąd jest kres. To przecież jakies wyjście jest. W pajęczej sieci zwykłych dni. Kropelka rosy, ja i Ty.

Marek Kondrat Adam Racewicz 84 odcinki 1988 - 1990 8,2 Piotr Skarga Jan Duraj 74 odcinki 1988 - 1990 Sławomira Łozińska Joanna Racewicz, żona Adama, dziennikarka telewizyjna 70 odcinków 1988 - 1990 Renata Pękul Krystyna, żona Duraja 59 odcinków 1988 - 1990 Anna Chodakowska Renata Glinicka, przyrodnia siostra Ewy 50 odcinków 1989 - 1990 Jowita Budnik Marta, córka Joanny Racewicz 47 odcinków 1988 - 1990 7,2 Agnieszka Robótka Ewa Glinicka 46 odcinków 1988 - 1989 6,5 Wiesław Drzewicz Leon Guttman 45 odcinków 1988 - 1990 Małgorzata Lorentowicz Anna Suchecka, żona profesora 44 odcinki 1988 - 1990 Dariusz Kordek Marek Siedlecki 43 odcinki 1990 5,3 Leon Niemczyk Doc. Józef Stopczyk 43 odcinki 1988 - 1990 7,7 Marta Klubowicz Dorota Wanat 40 odcinków 1990 6,4 Barbara Horawianka Maria Jarosz, laborantka w pracowni 36 odcinków 1988 - 1990 Jan Jankowski Paweł Hanisz 27 odcinków 1988 - 1989 Dorota Kamińska Danuta Mayer, koleżanka Joanny Racewicz 27 odcinków 1990 6,8 Eugenia Herman Janina Czerska, matka Krystyny Duraj 27 odcinków 1988 - 1990 Cezary Domagała Maciek Derbich, siostrzeniec Anny Sucheckiej, student farmacji 25 odcinków 1990 Tomasz Sobota Piotrek, syn Racewiczów 25 odcinków 1988 - 1990 Piotr Pawłowski Prof. Jerzy Suchecki 24 odcinki 1988 - 1990 Karol Bulenda Igor Świtoniak 24 odcinki 1990 Anna Wojton Mariola Kaczorek, laborantka w pracowni / Mariola Kaczorek, studentka farmacji 20 odcinków 1988 - 1990 4,0 Janusz Bukowski Grzegorz Białek, ojciec Marty 20 odcinków 1989 - 1990 7,3 Zofia Karpińska Ola, córka Durajów 18 odcinków 1988 - 1990 Bogdan Baer Tomasz Glinicki, ojciec Renaty 17 odcinków 1989 - 1990 8,0 Karol Strasburger David Mayer, mąż Danuty, dziennikarz amerykański 16 odcinków 1990 Ewa Wawrzoń Borg-Siedlecka, matka Marka, była prokurator 16 odcinków 1990 Piotr Grabowski Robert Heller, właściciel firmy Farmahel 13 odcinków 1989 - 1990 8,0 Gustaw Lutkiewicz Henryk Ostoja-Ostojałowski, sąsiad Racewiczów 13 odcinków 1990 7,6 Beata Rakowska Ewa Glinicka 10 odcinków 1990 Sylwia Wysocka Synowa Marii Jarosz 10 odcinków 1989 - 1990 7,1 Irena Karel Bożena Kamicka, laborantka w pracowni / Bożena Kamicka, sekretarka Stopczyka 10 odcinków 1989 - 1990 7,1 Janusz Bylczyński Franiciszek Hanisz, przybrany ojciec Pawła, pisarz 9 odcinków 1988 - 1989 Maria Quoos Agata Wieczorek, lekarka, koleżanka Ewy 9 odcinków 1988 - 1989 Mieczysław Voit Siedlecki, ojciec Marka 8 odcinków 1990 Dominik Łoś Staszek, kolega Piotrka Racewicza 7 odcinków 1990 Maria Garbowska Pani Władzia, gosposia Sucheckich / Pani Władzia, gosposia Hanisza 7 odcinków 1988 - 1990 5,0 Anna Gornostaj Asia Błażyńska, koleżanka Krystyny Durajowej 7 odcinków 1990 Maciej Tuszyński Jacek „Bajbus”, kolega Marty 6 odcinków 1988 - 1989 Leszek Teleszyński Krzysztof Werner, pilot 6 odcinków 1988 - 1990 7,3 Agata Rzeszewska Monika, koleżanka Joanny Racewicz 6 odcinków 1990 5,5 Grzegorz Pawłowski Bohdan „Bodzio” Sokół, kolega Derbicha 6 odcinków 1990 Małgorzata Bogdańska Hania, sekretarka dyrektora Instytutu 6 odcinków 1988 - 1990 Halina Kowalska Wanda Paciorek, matka „Bajbusa” 5 odcinków 1989 Czesław Nogacki Wiktor Świtonik, ojciec Igora 5 odcinków 1990 10 Zdzisław Rychter Edzio, znajomy Renaty, taksówkarz 5 odcinków 1989 - 1990 8,5 Zdzisław Wardejn Janusz Burkat, dramaturg 5 odcinków 1988 - 1989 7,2 Andrzej Mrowiec Stefan Myszorek, antykwariusz-paser 5 odcinków 1990 Zygmunt Maciejewski Prof. Witold Reiter, kuzyn Haniszów 5 odcinków 1990 Krzysztof Kołbasiuk Jurek Sewer, przyjaciel Doroty 5 odcinków 1990 Danuta Lato Barbara, narzeczona Białka 4 odcinki 1989 Wojciech Kostecki Dr Kubiak, ginekolog prowadzący ciążę Ewy 4 odcinki 1988 - 1989 Kazimierz Wysota Dr Witold Zych, przyjaciel Duraja, lekarz 4 odcinki 1988 6,0 Sławomir Jóźwik Marian, brat Marka Siedleckiego 4 odcinki 1990 Marzena Manteska Nina Przetakiewiczówna, kuzynka Ostojałowskiego 4 odcinki 1990 Witold Żaboklicki Akindu, student farmacji 3 odcinki 1990 Wiesław Michnikowski Czesław Kulczycki, przyjaciel Guttmana 3 odcinki 1990 7,7 Maciej Orłoś Andrzej Kurek, prowadzący spotkania AA 3 odcinki 1990 Jerzy Gudejko Malczyk, ortopeda, lekarz Doroty 3 odcinki 1990 Tomasz Raczek Szef Joanny Racewicz w telewizji 3 odcinki 1990 5,7 Jan Chołoniewski Mateusz, synek Ewy 2 odcinki 1989 Zofia Rysiówna Pani Lena, emerytowana aktorka 2 odcinki 1990 9,0 Ryszard Bacciarelli Dr Gorczyca, chirurg dziecięcy opiekujący się synkiem Ewy 2 odcinki 1989 8,0 Roman Bartosiewicz Dr Jaskuła, pracownik Instytutu 2 odcinki 1990 7,0 Stanisław Banasiuk Wykładowca 2 odcinki 1988 5,5 Witold Bieliński Andrzej, syn pani Marii 2 odcinki 1990 Jacek Skiba Andrzej, syn pani Marii 2 odcinki 1988 - 1990 Kazimierz Mazur Pan Kazio, dozorca w bloku Durajów 2 odcinki 1990 Marek Frąckowiak Bandyta napadający na panią Bożenkę / Lekarz 2 odcinki 1988 - 1990 7,0 Tatiana Sosna-Sarno Prokurator / Sędzia 2 odcinki 1990 6,0 Jakub Szyliński Kolega Derbicha 2 odcinki 1990 Jerzy Lustyk Julek, scenograf telewizyjny 2 odcinki 1988 Sylwester Przedwojewski Kubicz, pacjent leżący w szpitalu razem z Franciszkiem Haniszem 2 odcinki 1988 Hanna Polk Pielęgniarka 2 odcinki 1988 5,0 Ryszard Pracz Lekarz konsultujący stan zdrowia synka Ewy 1 odcinek 1989 7,5 Roman Szafrański Saleh Moutar, Arab wynajmujący mieszkanie Racewiczów 1 odcinek 1990 Tadeusz Hanusek Mężczyzna na przyjęciu u Hellera 1 odcinek 1989 5,0 Józef Kalita Szczepan „Miron”, przyjaciel Hanisza z powstania warszawskiego 1 odcinek 1989 Krzysztof Kalczyński Członek angielskiej delegacji, gość Instytutu 1 odcinek 1989 7,0 Andrzej Gawroński Mężczyzna podwożący Igora do Warszawy 1 odcinek 1990 7,2 Barbara Zielińska Czesia, porywaczka Mateusza 1 odcinek 1990 7,0 Zofia Streer Babcia Igora 1 odcinek 1990 Piotr Antczak Mężczyzna w lokalu, w którym bawił się Racewicz z delegacją Anglików 1 odcinek 1989 6,0 Leonard Andrzejewski Dziadek Igora 1 odcinek 1990 Ewa Decówna Maria Sokólska, przyjaciółka Racewiczów, prawniczka 1 odcinek 1990 Katarzyna Łaniewska Robakowa, matka porywaczki Mateusza 1 odcinek 1990 6,9 Leopold Matuszczak Milicjant 1 odcinek 1989 Jerzy Zass Mec. Szwarc, adwokat Maćka Derbicha 1 odcinek 1990 Ryszard Nawrocki Policjant 1 odcinek 1990 Dorota Szpetkowska Ona sama 1 odcinek 1990 Joanna Kurowska Nauczycielka Piotrka Racewicza 1 odcinek 1990 6,6 Magdalena Chilmon Stewardessa 1 odcinek 1988 Andrzej Herder Zagraniczny znajomy Siedleckiego proponujący Markowi wyjazd 1 odcinek 1990 Ryszard Jabłoński Technik naprawiający sprzęt w laboratorium 1 odcinek 1988 Czesław Lasota Przedstawiciel dyrekcji i rady zakładowej Instytutu 1 odcinek 1989 Wojciech Dąbrowski Wasyluk, dyrektor departamentu w ministerstwie zdrowia 1 odcinek 1990 Agnieszka Mirowska Viola, żona Moutara 1 odcinek 1990 Katarzyna Dowbor Spikerka telewizyjna, koleżanka Joanny Racewicz 1 odcinek 1988 2,7 Stanisław Gawlik Przedstawiciel dyrekcji i rady zakładowej Instytutu 1 odcinek 1989 Ludmiła Łączyńska 1 odcinek 1988 Jan Pyjor Lekarz opiekujący się Glinickim 1 odcinek 1990 Jacek Domański Oficer UOP 1 odcinek 1990 7,0 Dariusz Biskupski Prus, najprawdopodobniej syn Leona Guttmana 1 odcinek 1990 8,0 Zbigniew Buczkowski Lekarz pogotowia przy zwłokach dziecka wydobytych z rzeki (niewymieniony w czołówce) 1 odcinek 1990 6,7 Marzena Weselińska Kelnerka w Gwiazdeczce (niewymieniony w czołówce) 1 odcinek 1988

Szerszej publiczności dał się poznać, wcielając się w rolę Marka Siedleckiego w kultowym dziś serialu „W labiryncie” (1990–1991). W kultowym filmie Władysława Pasikowskiego

Ta strona może zdradzać zakończenie utworu lub inne istotne szczegóły jego na własną odpowiedzialność! Klan Tytuł oryginalny Klan Kraj produkcji Polska Język polski Rok produkcji 1997–2022 Data premiery 22 września 1997 Gatunek telenowela, obyczajowy Tematyka saga rodzinna, życie codzienne, praca, problemy osobiste, zdrowie Czas trwania ok. 22 min Twórcy uzupełnić Informacje dodatkowe · 3976 odcinki (stan na 2 odcinki specjalne Warszawa – miejsce większej części akcji serialu Klan – polski serial telewizyjny, telenowela obyczajowa, emitowana od roku 1997 w TVP 1. Przedstawia losy wielopokoleniowej rodziny Lubiczów oraz ich przyjaciół. Fabuła uzupełnić Twórcy Paweł Karpiński – reżyseria (odc. 1–?) Tadeusz Arciuch – reżyseria (odc. 1–6, 11, 12, 17, 28–31, 34, 35, 42, 44, 51–175, 177, 178, 183–230) Krzysztof Gruber – reżyseria (odc. 1–63, 65–363) Wojciech Pacyna – reżyseria (odc. 1–6, 11, 12, 17, 19–21, 23–363) Jakub Z. Ruciński – reżyseria (odc. 1-363, 738-2533) uzupełnić Główni bohaterowie Rodzina Lubiczów i ich najbliżsi Władysław Lubicz, nie żyje – senior klanu Lubiczów, ojciec Pawła, Elżbiety, Ryszarda, Moniki i Doroty odtwórca roli: Zygmunt Kęstowicz zm. czerwiec 2007 zawody, zajęcia: emeryt, wcześniej kurator sądowy ds. nieletnich Maria Lubicz z domu Ziętecka, nie żyje – żona Władysława, matka Pawła, Elżbiety, Ryszarda, Moniki i Doroty odtwórczyni roli: Halina Dobrowolska ur. grudzień 1927, zm. lato 1999 zawody, zajęcia: farmaceutka, właścicielka apteki Pod Modrzewiem, aptekarka, pisarka-amatorka Elżbieta Chojnicka z domu Lubicz – córka Marii i Władysława, żona Jerzego, matka Beaty i Michała odtwórczyni roli: Barbara Bursztynowicz zawody, zajęcia: farmaceuta, aptekarka, od 1997 właścicielka apteki Pod Modrzewiem, pisarka (od 2008), studentka literaturoznawstwa (studia podyplomowe od 2010), uczestniczka kursu tańca (2014) Jerzy Chojnicki – mąż Elżbiety odtwórca roli: Andrzej Grabarczyk zawody, zajęcia: przedstawiciel medyczny, dyrektor ds. marketingu w firmie cateringowej,dealer filtrów do uzdatniania wody w firmie Super Aqua, biznesmen – różne interesy, współwłaściciel firmy Migiem, następnie firmy Bud-Support Paweł Lubicz – syn Marii i Władysława, ojciec Agnieszki, Aleksandry i Pawła Ignacego, mąż Krystyny, a następnie Jadwigi odtwórca roli: Tomasz Stockinger zawody, zajęcia: absolwent Akademii Medycznej w Warszawie, lekarz – chirurg, chirurg plastyczny, współwłaściciel Centrum Medycznego El-Med, golfista, prelegent, tancerz[1], wykładowca w szkole kosmetologii (2017; zrezygnował) Krystyna Lubicz z domu Jakubowska, nie żyje – pierwsza żona Pawła, matka Agnieszki, Aleksandry i Pawła Ignacego odtwórczyni roli: Agnieszka Kotulanka zm. 2014 w Warszawie przyczyna śmierci: powikłania po zapaleniu opon mnieśózgowych zawody, zajęcia: filolog słowiański, dr nauk humanistycznych, tłumaczka, pracownik naukowy, wykładowca akademicki na Uniwersytecie Warszawskim, prodziekan ds. studenckich UW, wykładowca w Instytucie Kultury Słowian (2007), pisarka (od 2009), dyrektora instytutu (od września 2012) Jadwiga Dębińska, potem Dębińska-Lubicz, zwana Wigą – druga żona Pawła, matka Magdaleny, jego nieślubnej zmarłej córki odtwórczyni roli: Dorota Kamińska zawody, zajęcia: absolwentka Akademii Medycznej w Warszawie, stomatolog, uczennica szkoły jogi (2017–2018) Monika Ross-Nawrot z domu Lubicz – córka Marii i Władysława, matka Daniela; partnerka Feliksa Nowaka, potem jego żona odtwórczyni roli: Izabela Trojanowska zawody, zajęcia: projektantka mody, kierowniczka butiku Ramona, współwłaścicielka Centrum Medycznego El-Med, stylistka w czasopiśmie „High Life”, malarka, współwłaścicielka restauracji Rosso (od 2004) Wojciech Nawrot, nie żyje – drugi mąż Moniki odtwórca roli: Marcin Sosnowski zawody, zajęcia: lekarz, współwłaściciel Centrum Medycznego El-Med Feliks Nowak – partner życiowy Moniki, potem jej mąż odtwórca roli: Jan Piechociński zawody, zajęcia: różne interesy, pracownik restauracji Rosso (od stycznia do maja 2009), główny konserwator terenów zielonych (od czerwca 2009 do 2010), pracownik firmy Happy Family Holiday (2011), pracownik wojskowej agencji likwidacyjnej (2011), intendent w restauracji Rosso (2012), pracownik zakładu pogrzebowego Anielska Dolina, laudator w Anielskiej Dolinie (2012–2013), autor mów pogrzebowych wydanych następnie w postaci książki (2013), uczestnik teleturnieju (2013; wygrana), uczestnik kursu coachingu (2014), coach (2014–2016), pracownik przedsiębiorstwa pogrzebowego Anielska Dolina – prowadzenie firmy w zastępstwie szefowej (2015–2016), pracownik ośrodka ekspertyz środowiskowych (2016–2017) Ryszard Lubicz, nie żyje – syn Marii i Władysława, mąż Grażyny, ojciec Katarzyny, przybrany ojciec Bożeny i Macieja odtwórca roli: Piotr Cyrwus ur. 1969; zm. 22 lutego 2012 w Warszawie przyczyna śmierci: uraz czaszkowo-mózgowy zawody, zajęcia: hydraulik, budowlaniec, taksówkarz, kierowca konwoju z pomocą humanitarną dla Albanii, pracownik na planie filmowym, dystrybutor napojów energetyzujących Grażyna Lubicz z domu Małek – żona Ryszarda, a po jego śmierci – Leopolda odtwórczyni roli: Małgorzata Ostrowska-Królikowska zawody, zajęcia: pielęgniarka, gospodyni domowa, prace chałupnicze, pracownica przedszkola, studentka pedagogiki (studia przerwane), pielęgniarka w Centrum Medycznym El-Med (od 2003), opiekunka osób starszych w Irlandii (2007–2008) Leopold Kwapisz – syn Leokadii, drugi mąż Grażyny, ojciec Urszuli odtwórca roli: Grzegorz Wons zawody, zajęcia: nauczyciel historii w liceum, przewodnik po Warszawie, przewodniczący wspólnoty mieszkaniowej (2015–2017) Dorota Lubicz – córka Marii i Władysława, nie żyje odtwórczyni roli: Agnieszka Wosińska zm. 2019 zawody, zajęcia: lekarz, zakonnica, pracownica hospicjum w Głoskowie, specjalizacja z pediatrii (egzamin specjalizacyjny w 2008), pracownica schroniska opiekuńczego Beata Borecka z domu Chojnicka – córka Elżbiety i Jerzego, matka Jana i Małgorzaty, pierwsza żona Jacka, partnerka Piotra odtwórczyni roli: Dorota Naruszewicz, od odc. 2471 Magdalena Wójcik zawody, zajęcia: studentka farmacji, gospodyni domowa, ponownie studentka farmacji (magisterium 2004), farmaceutka, stażystka w aptece (staż podyplomowy, 2004), aptekarka (2005–2006), właścicielka firmy produkującej kosmetyki Face Cream (od 2005), ponownie aptekarka (od 2014) Jacek Borecki – pierwszy mąż Beaty, ojciec Małgorzaty i Agaty odtwórca roli: Tomasz Bednarek zawody, zajęcia: student (magisterium 1998), ekonomista, pracownik banku, dyrektor funduszu inwestycyjnego, szef kontroli wewnętrznej w banku (od 2002), ponownie pracownik banku, korepetytor, dyrektor filii banku w Piasecznie (od 2008), po zaginięciu Beaty kurator jej firmy – Face Cream; doprowadza do likwidacji przedsiębiorstwa (2011–2012), agent ubezpieczeniowy (2012), pracownik jakiejś firmy (od 2012), dyrektor jakiegoś działu w banku Piotr Rafalski – drugi mąż Beaty, ojciec Jana odtwórca roli: Jacek Borkowski zawody, zajęcia: dr psychologii, psychoterapeuta, autor książek z dziedziny psychologii, a także (w 2009) powieści napisanej pod pseudonimem, barman (2009) Michał Chojnicki – syn Elżbiety i Jerzego, ojciec licznego potomstwa płodzonego z różnymi kobietami odtwórca roli: Jan Wieczorkowski, od odc. 890 Daniel Zawadzki zawody, zajęcia: uczeń (1997), piłkarz (1997), koszykarz na wózku inwalidzkim, uczeń liceum wieczorowego, student organizacji turystyki (skreślony z listy studentów w grudniu 2002), komentator sportowy w radiu (2002), prezenter radiowy (2002–2003), prezenter telewizyjny (2002–2003), dokumentalista w radiu (2003), trener piłkarski dzieci (2005), operator koparki (od 2008), współwłaściciel firmy Chojnicki & Chojnicki, zajmującej się importem używanych aut oraz utylizacją części samochodowych, uczestnik kursu (2014) Kinga Kuczyńska – była partnerka Michała, matka jego dwóch synów, Antoniego i Władysława odtwórczyni roli: Katarzyna Tlałka zawody, zajęcia: uczennica liceum wieczorowego, akwizytorka (2003), prostytutka – call girl (2005–2006), ekspedientka (2006), kierowniczka sklepu (2007), studentka wieczorowa w Wyższej Szkole Handlu i Ekonomii (od 2007), kierowniczka dużego sklepu w Łodzi (2008–2009), właścicielka pralni samoobsługowej (2009), ?, księgowa w firmie Face Cream (2011), ? (2015–2018) Zyta Chojnicka z domu Tyczyńska, nie żyje – żona Michała, matka Stefanka i zmarłej Justynki odtwórczyni roli: Magdalena Stam, od odc. 3206 Aleksandra Woźniak zm. w Warszawie przyczyna śmierci: obrażenia odniesione w wypadku samochodowym zawody, zajęcia: pracownica biurowa w firmie Igora Rutki (2011–2012), bizneswoman – współwłaścicielka Akademii Niemowlaka (od września 2012), prezenterka telewizyjna (2012–2013) Magdalena Dębińska, nie żyje – nieślubna córka Pawła i Jadwigi odtwórczyni roli: brak, postać pojawia się w rozmowach bohaterów przyczyna śmierci: białaczka Dominika Torman – nieślubna córka Jerzego odtwórczyni roli: Anna Janik ur. 1998 zawody, zajęcia: uczennica liceum (matura w 2017), studentka medycyny (od 2017) Agnieszka Lubicz – starsza córka Krystyny i Pawła, matka Zofii odtwórczyni roli: Paulina Holtz ur. 1978 (?) zawody, zajęcia: uczennica liceum (matura w 1998), ekolog, studentka indologii (studia przerwane), pracownica agencji reklamowej (do maja 2009), studia we francuskiej szkole reklamy, studentka zaoczna (czego?), studentka dziennikarstwa (magisterium w 2006), autorka artykułów „Gazety Brukowej”, współpracownica dziennikarza radiowego, prezenterka radiowa, autorka tekstów w piśmie „Miesięcznik Rodzinny” (2007), korepetytorka języka polskiego (2009), specjalista ds. PR w Centrum Medycznym El-Med (2009–2011), specjalistka ds. PR w firmie Beaty Boreckiej (2011), pracownika fundacji ekologicznej (2012), właścicielka fundacji ekologicznej (2013), niezależny mediator ds. środowiska w Ministerstwie Środowiska (2013–2014), asystentka ministra środowiska (2014), dyrektor departamentu (2015–2016), wiceminister środowiska (2016; dymisja 2016), dziennikarka „Gazety Brukowej” – prowadząca rubrykę o tematyce ekologicznej (2016–2017), właścicielka szkoły jogi (od 2017) Robert Męcik – pierwszy mąż Agnieszki odtwórca roli: Rafał Malinowski Janusz Sokołowski – drugi mąż Agnieszki odtwórca roli: Michał Lesień zawody, zajęcia: dostawca sprzętu medycznego, właściciel firmy Aleksandra Lubicz – młodsza córka Krystyny i Pawła odtwórczyni roli: Kaja Paschalska ur. 1986 (?) zawody, zajęcia: uczennica szkoły podstawowej, aktorka dziecięca, harcerka (druhna zastępowa), uczennica liceum (matura w 2004), wolontariuszka w schronisku dla zwierząt, studentka anglistyki na Uniwersytecie Warszawskim (od 2004, skreślona z listy studentów we wrześniu 2005), studentka resocjalizacji w Wyższej Szkole Humanistycznej (od 2005, magisterium we wrześniu 2011), kelnerka w pubie (2005), kelnerka w nocnym klubie (2005), wolontariuszka w Ośrodku Pomocy Młodzieży (2006), wolontariuszka w schronisku opiekuńczym (2008–2009), opiekunka dzieci (2011), hostessa na targach książki [?] (2011), pracownica fundacji Femina (2011), kuratorka sądowa (od września 2011; egzamin kończący staż kuratorski w 2013), modelka (2015), uczestniczka kursu na prawo jazdy (2016; egzamin w 2017), uczennica szkoły jogi (2017–2018) Rafał Woźniacki – mąż Aleksandry odtwórca roli: Marcin Kwaśny zawody, zajęcia: kurator sądowy (zawieszony w maju 2016; potem oczyszczony z zarzutów i przywrócony do pracy), telemarketer (2016), wychowawca w ośrodku terapeutycznym dla młodzieży (2016), działacz fundacji Cele Życia i szkoleniowiec (2017), właściciel firmy pomagającej byłym więźniom znaleźć zatrudnienie (od 2017) Paweł Ignacy Lubicz – syn Krystyny i Pawła odtwórca roli: I. Świerczewska (w odc. 729–737) D. Majnik (w odc. 738–883), O. Fryt (w odc. 888–1002), Szymon Kanownik (w odc. 1013–2436), od odc. 2456 Julian Peciak przezwisko: Pablo ur. czerwiec 2003 zawody, zajęcia: przedszkolak, uczeń szkoły podstawowej (2010–2016), uczeń gimnazjum (od 2016), dżudoka Daniel Ross – syn Moniki i Bernarda, dwukrotnie rozwiedziony odtwórca roli: Jakub Tolak, od odc. 2790 Marek Kossakowski zawody, zajęcia: uczeń liceum, korepetytor, student psychologii, lektor języka angielskiego, właściciel biura turystycznego (2007–2015?), aresztant (lato 2016), pomywacz i pomoc kuchenna w restauracji Rosso (od czerwca do września 2016), pracownik cmentarza (wrzesień 2016), wolontariusz w hospicjum (2016–2017), pisarz – prozaik i scenarzysta (od 2017) Ewa Tomicka – pierwsza żona Daniela odtwórczyni roli: Katarzyna Stanisławska zawody, zajęcia: urzędniczka Weronika Wolicka – druga (była) żona Daniela odtwórczyni roli: Beata Chruścińska zawody, zajęcia: współwłaścicielka biura turystycznego Maciej Lubicz, wcześniej Maciej Kowalik – adoptowany syn Grażyny i Ryszarda, cierpiący na zespół Downa odtwórca roli: Piotr Swend zawody, zajęcia: uczeń szkoły podstawowej, uczeń gimnazjum integracyjnego, uczeń szkoły specjalnej (gimnazjum), pomocnik w firmie Ryszarda Lubicza (2010–2011), muzyk, aktor niezawodowy (od 2013), cukiernik (od czerwca 2016), kelner (2017, zastępstwo), właściciel preclowni (od 2017) Bożena Kazuń z domu Lubicz, wcześniej Bożena Rosiak – adoptowana córka Grażyny i Ryszarda, matka Alicji odtwórca/odtwórczyni roli: Olivia Sivelli (w odc. 51–235), od 1999 roku Agnieszka Kaczorowska zawody, zajęcia: przedszkolak, uczennica szkoły podstawowej, tancerka, uczennica gimnazjum (egzamin końcowy w 2009), opiekunka dziecka (2009), uczennica Sportowego Liceum Ogólnokształcącego nr XXI w Warszawie (2009–2012), działaczka ekologiczna (2010), instruktorka tańca (od 2010), blogerka (od 2010), studentka AWF-u (2012–2016, magisterium we wrześniu 2016), modelka (2015), współpracownica Kamili Chojnickiej w prowadzeniu butiku, sklepu internetowego (2015–2016), aktorka niezawodowa (2016), rehabilitantka (od 2017) Miłosz Kazuń – mąż Bożeny, ojciec Alicji; spokrewniony z rodziną Lubiczów odtwórca roli: Konrad Darocha zawody, zajęcia: muzyk, autor tekstów piosenek, student (od 2011; obrona pracy magisterskiej w październiku 2016), fotograf, operator kamery, pracownik telewizji (2013) Katarzyna Lubicz – córka Grażyny i Ryszarda odtwórczyni roli: Julia Królikowska ur. 1999 zawody, zajęcia: przedszkolak, uczennica szkoły podstawowej, uczennica gimnazjum, uczennica liceum (od 2016), pracownica preclowni (od 2017) Jan Rafalski – syn Beaty i Piotra odtwórca/odtwórczyni roli: Diana Kulińska (w odc. 138–418), Rafał Szarras (w odc. 428–722), od odc. 807 Paweł Grządziel ur. 1998 zawody, zajęcia: uczeń szkoły podstawowej (początkowo miał domowego nauczyciela z uwagi na chorobę, potem uczył się w prywatnej szkole), uczeń gimnazjum, uczeń liceum (matura w 2017), korepetytor, student farmacji (od 2017) Anna Ramona Szymańska – była narzeczona Jana, nazywana Ramoną odtwórczyni roli: Anna Matysiak zawody, zajęcia: barmanka, kelnerka, sprzątaczka (2015), agentka ubezpieczeniowa (od 2015), sekretarka (2016–2017), studentka bankowości w trybie wieczorowym (od 2017) Małgorzata Borecka – siostra Jana i Agaty, córka Beaty i Jacka odtwórca/odtwórczyni roli: Eryk Kulicki (w odc. 513–515), Wiktoria Osińska (w odc. 486–821), od odc. 864 Suzanna von Nathius zawody, zajęcia: przedszkolak, uczennica szkoły podstawowej, uczennica gimnazjum, członkini sekty „Droga Słońca” (2015–2016) Agata Borecka – córka Jacka i Agaty Wilczyńskiej odtwórca/odtwórczyni roli: Franciszek Lasota (odc. 3153, 3154, 3156), W. Paleolog (odc. 3157–3159, 3179) ur. w Białymstoku Władysław Chojnicki – syn Michała i Kingi odtwórca roli: Marcin Jędrzejewski (w odc. 537–704), M. Knappe (w odc. 717–737), D. Lewandowski (w odc. 738–785), O. Czarnecki (w odc. 801–905), M. Górczyński (w odc. 801–1288), Paweł Filipek (w odc. 1125–1512), Jakub Szczepanik (w odc. 1293–2242), od odc. 2258 Jan Oskroba ur. zawody, zajęcia: przedszkolak, uczeń szkoły podstawowej, uczeń gimnazjum, wolontariusz Antoni Chojnicki – syn Michała i Kingi odtwórca roli: Kacper Jędrzejewski (w odc. 537–704), J. Piątek (w odc. 717–785), H. Wielgus (w odc. 1125–1136), Paweł Chrobak (w odc. 888–1276), Michał Szczepanik (w odc. 1245–2012), od odc. 2073 Filip Turkiewicz ur. zawody, zajęcia: przedszkolak, uczeń szkoły podstawowej, uczeń gimnazjum, wolontariusz Stefan Chojnicki – syn Michała i Zyty odtwórca/odtwórczyni roli: Lidia Wessering (w odc. 2312–2316), Janusz Jakubczak (w odc. 2322–2899), M. Lis (w odc. 2399–2402), B. Maziarek (w odc. 2515–2517), Dorian Dąbrowski (odc. 2820), Igor Celiński (odc. 3067), od odc. 2910 Filip Pilarski (odc. 2910–2915, 2934, 2951–2955, 2963, 2964, 2998, 2999, 3006, 3007, 3014, 3021, 3037, 3050, 3056, 3058, 3059, 3062, 3063, 3065, 3101, 3110, 3127, 3140, 3144, 3205, 3213, 3219, 3222, 3252) ur. 2012 Justyna Chojnicka – córka Michała i Zyty ur. martwa w 2015 Zofia Lubicz – córka Agnieszki i Mirona Lipskiego odtwórca/odtwórczyni roli: P. Szcześniak (w odc. 1193–1212), Julia Najmark (w odc. 1821–1835), J. Gajór (w odc. 1968–1977), od odc. 1241 Amelia Malesa zawody, zajęcia: przedszkolak, uczennica szkoły podstawowej, rysowniczka Julia Sokołowska – córka Agnieszki i Janusza Filip Woźniacki – syn Aleksandry i Rafała Alicja Kazuń – córka Bożeny i Miłosza odtwórca/odtwórczyni roli: Natalia Kasprzykowska (w odc. 3000, 3005, 3007–3011, 3015, 3016, 3019, 3023, 3026, 3033, 3034, 3039, 3041, 3046–3049, 3064, 3072, 3073, 3078, 3087, 3091, 3092, 3096, 3110, 3117, 3119, 3133, 3138, 3141, 3144, 3156, 3157, 3161, 3187, 3188, 3223, 3225, 3228, 3229, 3231, 3232, 3235, 3236, 3252, 3254, 3255, 3261, 3263, 3264), Nela Szumowska (odc. 3238) ur. 20 października 2016 Bolesław Kazuń – kuzyn Lubiczów, mąż Henryki, ojciec Miłosza odtwórca roli: Krzysztof Janczar zawody, zajęcia: producent drobiu, właściciel karczmy, biznesmen Henryka Kazuń – żona Bolesława, matka Miłosza odtwórczyni roli: Małgorzata Sadowska zawody, zajęcia: gospodyni domowa, prowadzenie kurzej fermy Kamila Chojnicka, wcześniej Kamila Smętna – przyrodnia siostra Jerzego odtwórczyni roli: Michalina Robakiewicz (w odc. 711–2712), Julia Szamałek (w odc. 2859), od odc. 2793 Martyna Kowalik (z wyjątkiem odc. 2859) ur. lato 1993 zawody, zajęcia: uczennica szkoły podstawowej, uczennica gimnazjum o profilu sportowym (egzamin gimnazjalny w 2009), pływaczka, uczennica Sportowego Liceum Ogólnokształcącego nr XXI w Warszawie (2009–2010), uczennica Szkoły Mistrzów Sportu w Madrycie (2010, wydalona ze szkoły za stosowanie niedozwolonych substancji dopingujących w listopadzie 2010), uczennica liceum (2010–2012), blogerka (od 2010), modelka (2011), opiekunka dziecka (2013), stażystka w niemieckiej firmie (2015), właścicielka butiku – sklepu internetowego (2015–2016), studentka (od kiedy?; obrona pracy licencjackiej w 2016), studentka (od 2016), pracownica firmy headhunterskiej (staż; 2017–2018) Oskar Chojnicki – przyrodni brat Jerzego, były mąż Kingi odtwórca roli: Piotr Seweryński zawody, zajęcia: biznesmen, współwłaściciel firmy Chojnicki & Chojnicki, zajmującej się importem używanych aut oraz utylizacją części samochodowych, od 2017 także sprzedażą zabytkowych samochodów Leszek Jakubowski vel Borys Skalski – brat Krystyny, trzeci mąż Bogny odtwórca roli: Artur Dziurman zawody, zajęcia: przestępca, aresztant, informatyk, świadek koronny, bezrobotny (2011–2013), model na ASP (2013), kierowca (od 2014?), złota rączka (2018) Bogna Jakubowska, wcześniej Ruczaj, wcześniej Różycka – była kochanka Michała, żona Leszka odtwórczyni roli: Justyna Sieńczyłło zawody, zajęcia: rehabilitantka, właścicielka prywatnego gabinetu rehabilitacyjnego Stefan Ziętecki, nie występuje – brat Marii Lubicz odtwórca roli: Jerzy Kamas zawody, zajęcia: prawnik Janina Kochańska-Ziętecka, nie żyje – przyjaciółka Lubiczów, żona Stefana Zięteckiego odtwórczyni roli: Anna Ciepielewska zm. 2006 zawody, zajęcia: działaczka na rzecz pokrzywdzonych kobiet Ich dalsza rodzina, przyjaciele i znajomi Agata Wilczyńska, także Agata Raczyńska oraz Agata Wilczyńska-Flis, nie żyje – była dziewczyna Daniela, potem żona Jacka odtwórczyni roli: Maria Niklińska zm. w Białymstoku zawody, zajęcia: uczennica liceum, uczennica Szkoły Rysunku, studentka architektury, architekt Gabriela Wilczyńska – matka Agaty, przyjaciółka Moniki odtwórczyni roli: Laura Łącz zawody, zajęcia: współwłaścicielka restauracji Rosso (od 2004) Anna Surmacz-Koziełło – przyjaciółka Krystyny, żona Tadeusza odtwórczyni roli: Joanna Żółkowska zawody, zajęcia: właścicielka salonu sukien ślubnych, działaczka społeczna Tadeusz Koziełło-Kozłowski, nie żyje – przyjaciel Pawła, mąż Anny Surmacz odtwórca roli: Andrzej Strzelecki ur. listopad ? zawody, zajęcia: lekarz ginekolog, golfista, numizmatyk Alicja Marczyńska – przyjaciółka Krystyny odtwórczyni roli: Maria Winiarska zawody, zajęcia: filolog słowiański, wykładowca akademicki Andrzej Marczyński – były mąż Alicji odtwórca roli: Wojciech Wysocki zawody, zajęcia: lekarz, ginekolog Krzysztof Malicki, nie występuje – były kochanek Elżbiety odtwórca roli: Jerzy Zelnik zawody, zajęcia: farmaceuta, biznesmen, zakonnik (od 2007) Sandra Stec, potem Piątkowska – była kochanka Michała odtwórczyni roli: Magdalena Górska (w odc. 85–387), Magda Margulewicz (w odc. 561–1658), od odc. 2528 ponownie Magdalena Górska zawody, zajęcia: uczennica, współwłaścicielka klubu sportowego Helios, właścicielka klubu sportowego Sparta Stec, wykładowczyni na kursach (2014), współpracownica Michała i Oskara Chojnickich (2015–2018) Józef Sobolewicz, nie występuje – kuzyn Grażyny, szwagier Czesławy odtwórca roli: Cezary Żak zawody, zajęcia: pracownik fizyczny, budowlaniec, współwłaściciel gospodarstwa agroturystycznego, pakowacz prezentów, ochroniarz, radny w gminie (2002) Czesława Kot-Kurzawska – szwagierka Józefa odtwórczyni roli: Anna Powierza pseudonimy: Celine zawody, zajęcia: dawniej chórzystka, ekspedientka w butiku, fotomodelka (2004–2005, 2016), kelnerka w restauracji Rosso (2004–2005), sprzedawczyni odkurzaczy (2007), ponownie kelnerka w restauracji Rosso (2007–2008), przedstawicielka handlowa (2008), dyspozytorka w korporacji taksówkowej (2008–2010), sekretarka w biurze detektywistycznym (2010), właścicielka przedszkola Zaczarowany Świat Ani (od 2011) Dariusz Kurzawski – mąż Czesławy odtwórca roli: Dariusz Lewandowski zawody, zajęcia: żołnierz, pracownik techniczny przy koncertach i imprezach, pracownik magazynu, pracownik w firmie Jerzego Chojnickiego, handlowiec, intendent w restauracji Rosso (2009), różne prace (2010–2014), elektryk (2015), pracownik firmy zajmującej się elektrowniami wiatrowymi (2015–2016), student chemii (od października 2016 do 2017) Renata Zabużańska – wspólniczka Jerzego odtwórczyni roli: Renata Pękul zawody, zajęcia: sekretarka, pracownica biurowa Antoni Zabużański – wspólnik Jerzego odtwórca roli: Mirosław Jękot zawody, zajęcia: dealer filtrów do uzdatniania wody, wspólnik Jerzego – współwłaściciel firmy Migiem Bogdan Sawicki, nie występuje – były partner Moniki odtwórca roli: Marcin Troński zawody, zajęcia: ochroniarz, prywatny detektyw Stanisława Bałucka z domu Dorobczuk, nie żyje – przyjaciółka rodziny Lubiczów odtwórczyni roli: Kazimiera Utrata ur. wrzesień 1932 zawody, zajęcia: emerytka, gospodyni domowa, koronkarka, prowadząca zajęcia na uniwersytecie trzeciego wieku (2005), uczestniczka kursu tańca (2014–2016) Jeremiasz Bałucki – wdowiec po Stanisławie odtwórca roli: Wincenty Grabarczyk zawody, zajęcia: emeryt Stefania Wróbel-Malec – gosposia Krystyny i Pawła; nie występuje odtwórczyni roli: Zofia Merle zawody, zajęcia: salowa w szpitalu, emerytka, sprzątaczka w Centrum Medycznym El-Med, gosposia Krystyny i Pawła Lubiczów Stiepan Vujković – przyjaciel Krystyny i Paweł, były kochanek Agnieszki odtwórca roli: Roman Frankl zawody, zajęcia: profesor filologii słowiańskiej’, pisarz, scenarzysta Mikołaj Vujković – syn Stiepana, były kochanek Agnieszki; nie występuje odtwórca roli: Piotr Borowski zawody, zajęcia: przedstawiciel firmy kosmetycznej (2004) Julia Skirgiełło-Samborska – była kochanka Michała, była partnerka Krzysztofa Bąka; nie występuje odtwórczyni roli: Dorota Lanton zawody, zajęcia: farmaceutka, pracownica apteki, dzierżawca apteki Barbara Milecka – była kochanka Jacka, potem Piotra, wielbicielka Pawła Lubicza odtwórczyni roli: Aldona Orman zawody, zajęcia: pracownica banku Arleta Halszka Kosicka z domu Darecka – była pracownica Moniki, potem Bolesława, także jego była kochanka; nie występuje odtwórczyni roli: Jolanta Mrotek zawody, zajęcia: ekspedientka w butiku (2002), złodziejka, pomywaczka w restauracji Rosso (2006), pacjentka szpitala psychiatrycznego (2008–2009), współpracownica Edyty Przybysz (2009), szefowa kuchni w restauracji Rosso (2012–2013), szefowa kuchni w karczmie (2013) Mariusz Kwarc – przyjaciel Grażyny i Ryszarda, mąż Kingi odtwórca roli: Mariusz Krzemiński zawody, zajęcia: taksówkarz, poeta, autor przewodnika po Warszawie Julian Deptuła – współpracownik Krystyny; nie występuje odtwórca roli: Andrzej Precigs zawody, zajęcia: docent filologii słowiańskiej, nauczyciel języka chorwackiego, menedżer pensjonatu (w 2012), pracownik Międzyuczelnianego Ośrodka Językowego (2012) Karolina Rafalska – córka Piotra, była kochanka Jacka; nie występuje odtwórczyni roli: Jagoda Stach zawody, zajęcia: uczennica, studentka ekonomii (w 2006 jest na III roku), pracownica banku (2006) Donata Słomka – była kochanka Jacka, potem Piotra; nie występuje odtwórczyni roli: Joanna Kupińska zawody, zajęcia: stażystka w banku (2007), pracownica banku (2008), zastępczyni dyrektora filii banku w Piasecznie (Jacka Boreckiego) (2008), pracownica banku w Warszawie (2009) Mariola Deptuła z domu Kaczorek – żona Juliana; nie występuje odtwórczyni roli: Anna Wojton zawody, zajęcia: chemiczka, nauczycielka, pomoc domowa (2008), właścicielka firmy (2009), wokalistka Norbert Piątkowski – były narzeczony Aleksandry, potem Kamili, następnie mąż Sandry odtwórca roli: Jakub Świderski zawody, zajęcia: student w Wyższej Szkole Humanistyki Stosowanej, pracownik warsztatu samochodowego (2010), praca na nocne zmiany (gdzie?, 2011), personal manager w firmie cateringowej (2012), archiwista w sądzie (2012), asystent profesora (od października 2012), doktorant i wykładowca w Wyższej Szkole Humanistyki Stosowanej, pracownik firmy sprzedającej samochody (2016–2017), pracownik firmy Oskara Chojnickiego restaurującej stare samochody (2017–2018) Błażej Popielak – były chłopak potem Kamili, wychowanek Koziełłów; nie występuje odtwórca roli: Maciej Chorzelski ur. listopad 1991 zawody, zajęcia: uczeń gimnazjum, uczeń liceum, student (studia w Szkocji od 2012) Marek Witkowski – były kochanek Agnieszki; nie występuje odtwórca roli: Marek Włodarczyk zawody, zajęcia: prawnik, radca prawny w Centrum Medycznym El-Med Marta Orłowska – była kochanka Miłosza, kochanka Stiepana, wróg rodziny Lubiczów odtwórczyni roli: Edyta Herbuś zawody, zajęcia: tancerka, instruktorka tańca, prezenterka i dziennikarka telewizyjna (od 2012?) Arkadiusz Nowik – były kochanek Grażyny, ojciec Kornela; nie występuje odtwórca roli: Daniel Olbrychski zawody, zajęcia: skrzypek, kompozytor Kornel Nowik, pseud. Korbas – syn Arkadiusza, narzeczony Urszuli; nie występuje odtwórca roli: Marcin Kołaczkowski zawody, zajęcia: muzyk, piosenkarz, były mistrz Polski w ping-pongu Krzysztof Bąk – sąsiad i przyjaciel Elżbiety i Jerzego; nie występuje odtwórca roli: Krzysztof Tyniec zawody, zajęcia: dyrektor cyrku, emeryt, organizator akcji charytatywnych Urszula Kwapisz – córka Leopolda, narzeczona Kornela; nie występuje odtwórczyni roli: Monika Dryl zawody, zajęcia: przewodniczka wycieczek, współpracownica Kamili Chojnickiej w prowadzeniu butiku (2015–2016), menedżerka Arkadiusza Nowika (2015–2016) i Korbasa (2016) Leokadia Kwapisz – matka Leopolda odtwórczyni roli: Katarzyna Skolimowska zawody, zajęcia: emerytka, gospodyni domowa, korepetytorka j. francuskiego Borys Ostrowski – przyjaciel, a potem chłopak Kamili Chojnickiej odtwórca roli: Bartosz Waga pseudonim: Polak zawody, zajęcia: model, aktor w reklamach, mężczyzna do towarzystwa Odtwórcy pozostałych postaci Zobacz: Obsada serialu Klan Informacje dodatkowe Premiera serialu odbyła się 16 czerwca 1997 roku; regularna emisja od 22 września 1997 roku. Jest to najdłużej produkowany i emitowany polski serial telewizyjny. Ciekawostki Córeczka Danuty i Zenona Kwiatkowskich zmarła z powodu zakażenia, żyła zaledwie tydzień[2]. Marta Michalska to nazwa dwóch różnych postaci – koleżanki Beaty Chojnickiej oraz inspektorki z ZUS-u. Marta Michalska zmarła 28 kwietnia 1999 roku, w wieku dwudziestu czterech lat, i została pochowana na Cmentarzu Bródnowskim[3]. W odcinku 1506 nie pojawiły się napisy końcowe. Nagrody Serial został dwukrotnie nagrodzony Telekamerą „Tele Tygodnia” – w 1999 i w 2000 r. Tytuły w innych językach angielski: The Clan Ścieżka dźwiękowa Fryderyk Chopin, Preludium e-moll op. 28, nr 4 (odc. 286, 364, 383, 1512) Marcin Kołaczkowski, aria Jontka z opery Halka Martyna Kowalik, Bartosz Waga, Zima zła (odc. 3229) Krzysztof Marzec, W labiryncie ludzkich spraw (odc. 3098) Felix Mendelssohn-Bartholdy, Marsz weselny ze Snu nocy letniej Kaja Paschalska, Piechotą do lata (odc. specjalny, 2002) Kaja Paschalska, Przyjaciel od zaraz (odc. specjalny Klan da się Lubicz, 2002) Ryszard Rynkowski, Życie jest nowelą – piosenka z czołówki serialu Tomasz Stockinger, Bądź moim natchnieniem (odc. specjalny Klan da się Lubicz, 2002) Johann Strauss, Nad pięknym, modrym Dunajem (odc. 261 – nucony przez Ryszarda Lubicza) Izabela Trojanowska, Wszystko, czego dziś chcesz (odc. specjalny Klan da się Lubicz, 2002) Bartosz Waga, Laura i Filon (odc. 3098) piosenki ludowe i tradycyjne – Godzina piąta minut trzydzieści (odc. 368), Hej, bystra woda (odc. 3043), Niech im gwiazdka pomyślności (odc. 3043), Sto lat (odc. 1683, 3043), Witaj, Zosieńko (odc. 380 – imię zmienione na Czesieńko) Cezary Żak, Życie jest nowelą (odc. 59) kolędy – Wśród nocnej ciszy (odc. 159) Nieścisłości i dziwactwa Dzieci Marii i Władysława Lubiczów w ogóle nie są do siebie podobne fizycznie. Dlaczego Monika Ross-Nawrot wynajmuje dekoratora wnętrz, skoro sama potrafi to robić?[4] Co ciekawsze, później to ona wykonuje projekt wnętrz dla Michała. Promotor pracy magisterskiej Roberta Męcika nazywa się docent Deptuła[5], tak samo jak przełożony Krystyny Lubicz; nie jest możliwe, żeby to była ta sama osoba. W odc. 150 Monika Ross-Nawrot i Irena Lasek rozmawiają o aresztowaniach członków sekty. Rozważają, czy oni mogą wyjść za kaucją. Jednak w Polsce nie ma czegoś takiego jak kaucja. W odc. 215 widzimy klepsydry informujące o śmierci i pogrzebie Marty Michalskiej. Można dostrzec tam błąd ortograficzny – zapis „1999r.” Pierre Montien, kochanek Agnieszki, w pewnym momencie zgubił swój francuski akcent[6]. Córka Bogny i Andrzeja Ruczajów ma na imię Zuzanna, jednak w serialu padało też imię Malwina. Agata Wilczyńska to nazwisko panieńskie, po pierwszym mężu – Agata Raczyńska. Skąd więc na wizytówce wzięło się nazwisko Agata Wilczyńska-Flis? Jacek Borecki i Piotr Rafalski ciągle wymieniają się partnerkami (Beata Borecka z d. Chojnicka, Barbara Milecka, Donata Słomka). W dodatku Jacek miał też romans z córką Rafalskiego, Karoliną. Z powodu odejścia z serialu Jana Wieczorkowskiego oraz Doroty Naruszewicz twórcy zaplanowali nieobecność granych przez nich postaci przez jakiś czas. Z niewiadomych przyczyn obie postacie znikają w tajemniczych okolicznościach, są przez jakiś czas zaginione, a potem mają problemy z pamięcią. Tragicznie ginie narzeczony Agnieszki Lubicz, a w jakiś czas później tragicznie umiera też narzeczony jej siostry, Aleksandry. W tym samym czasie wokół Agnieszki Lubicz pojawili się dwaj mężczyźni – Miron Lipski i Jonasz Lisiecki. Dziwnym zbiegiem okoliczności obaj mają bardzo rzadkie imiona. Również inny znajomy Agnieszki, poznany przez widzów w 2015 r., ma niezwykłe imię – Kasjusz. Nietypowe imię ma także przyjaciel, a potem mąż Alicji – docent Gwidon Sarna. Mąż pani Steni (Stefanii Wróbel) nazywa się Kazimierz Piasecki, dlaczego więc pani Stenia nosi potem nazwisko Wróbel-Malec? Jacek Borecki w ogóle nie obwinia się o zniknięcie Beaty, swojej żony. Czyżby uważał, że jego liczne romanse są czymś normalnym? W dodatku krótko po jej zaginięciu zaczyna kolejny romans – z Agatą, która potem zostaje jego żoną. Natomiast po jej śmierci bardzo szybko (w ciągu kilku miesięcy) ma kolejną kochankę, co wyraźnie pokazuje jego stosunek do kobiet i związków. W ogóle największymi zazdrośnikami w tym serialu są ci, którzy sami wielokrotnie zdradzali. Jeśli któraś z postaci w serialu potrzebuje psychologa, na 99% spotka się z Piotrem Rafalskim; jeśli prawnika – najpewniej będzie to wuj Stefan (Stefan Ziętecki), a w nowszych odcinkach – Jan Blumert; jeśli prywatnego detektywa – Bogdan Sawicki; jeśli natomiast ma problemy ze zdrowiem – zapewne trafi do Centrum Medycznego El-Med… Kiedy Ola Lubicz wyjeżdża do Wielkiej Brytanii, poznaje tam chłopaka imieniem Malcolm, w którym przez jakiś czas się jest zadurzona. Potem do Wielkiej Brytanii wyjeżdża Bożenka i też poznaje chłopaka o imieniu Malcolm, z którym następnie sympatyzuje. Kamila Chojnicka do Jerzego, swojego brata mówi po imieniu, ale do jego żony mówi „ciociu”. Z kolei Michał mówi po imieniu do swojej ciotki, Doroty[7]. Czesława Kot-Kurzawska mówi do Grażyny „ciociu”, chociaż nie jest ona jej ciocią. Grażyna Lubicz jest kuzynką jej szwagra, więc w zasadzie powinna być traktowana jako kuzynka Czesławy, w związku z tym panie powinny mówić sobie po imieniu. Nie wiadomo, dlaczego Jerzy Chojnicki wozi w bagażniku siekierę. Bandyci podczas napadu mówią grzecznie „dzień dobry”. Aleksandra Lubicz zaczęła studiować resocjalizację w 2005, a magistrem została we wrześniu 2011; powinna nim zostać w 2010. Monika Ross-Nawrot broni się przed chuliganami patykiem. W tego typu serialach często jeden aktor gra różne postacie, jednak widzów może nieco dezorientować, że nagle pracownik fizyczny – operator koparki – jest ministrem. Białaczka to chyba wg scenarzystów choroba niezwykle popularna; umiera na nią biologiczna matka Maćka, a także nieślubna córka Pawła Lubicza i Jadwigi Dębińskiej, choruje na nią brat Filipa, brat Błażeja, siostra Bogny, a także Paweł Lubicz. Kiedy Ola w dzieciństwie chciała mieć psa, Paweł Lubicz się na to nie zgodził. Jednak nie ma problemu z tym, żeby psa miała najmłodsza pociecha Lubiczów, Pawełek, mimo że chłopiec od urodzenia jest alergikiem. Elżbieta rozpoczęła studia podyplomowe. Przerwała je czy ukończyła? Wg scenarzystów serialu Estonia to bardzo popularny kraj, aby robić tam interesy – jeździ tam Michał Chojnicki, jego pracownica Sandra, a także Dariusz Kurzawski. Panieńskie nazwisko Czesławy brzmi Kot, a jej rodzonej siostry Marii – Kowalczyk. Nie jest wyjaśnione, dlaczego panie mają różne nazwiska. Nazwisko Kot nosi też sąsiadka Bożeny i Miłosza. Czy faktycznie jest to tak popularne nazwisko, żeby w jednym serialu dwie niespokrewnione osoby nazywały się tak samo? Po kim Ola ma rude włosy? Zosia urodziła się w styczniu, ale w odc. 1688 kończy dwa latka w maju. Krystyna nazywa Elżbietę bratową[8]. Grażyna Lubicz mówi do Bożenki o cioci Beacie, ale Beata nie jest ciocią Bożeny, lecz jej przybraną siostrą cioteczną[9]. Nawiązania Filmy i seriale Czterdziestolatek (odc. 133, 137) Ekstradycja (odc. 133, 137) Kingsajz (odc. 248) Seksmisja (odc. 173) Stawka większa niż życie (odc. 159) W labiryncie (odc. 133 i 137 – pytanie w konkursie audiotele dotyczyło tego serialu; odc. specjalny Klan da się Lubicz; odc. 307 – serial oglądany przez Czesię) Literatura Biblia (odc. 378) Colin Dexter, Ta dziewczyna jest martwa (książka czytana przez Michała w odc. 158) Królowie przeklęci (odc. 242) Adam Mickiewicz, Dziady (odc. 324) Adam Mickiewicz, Pan Tadeusz (odc. 218 – Władysław pożycza Danielowi tę książkę – z rycinami Andriollego – i cytuje fragment inwokacji; odc. 275 – Paweł cytuje fragment Epilogu [„na paryskim bruku”]; odc. 366) Henryk Sienkiewicz, Trylogia (odc. 353) Julian Tuwim, Lokomotywa – przeróbka (odc. 276) William Wharton, Ptasiek (odc. 279) Mazurek Dąbrowskiego (odc. 380) Programy telewizyjne Sprawa dla reportera (odc. 324) Teleexpress (odc. 324, 325) Wspomniane osoby Pamela Anderson (odc. 124) Antonio Banderas (odc. 306) Victoria Beckham (odc. 361) Zbigniew Boniek (odc. 131) Grażyna Bukowska (odc. 316) Charlie Chaplin (odc. 369) Fryderyk Chopin (odc. 286 – widoczny jego pomnik w Warszawie 383, 385) Cyceron (odc. 218) księżna Diana (odc. 361) Celine Dion (odc. 305, 383) Zygmunt Freud (odc. 376) Edward Gierek (odc. 238) Nikołaj Gogol (odc. 140) Stephen Hawking (odc. 177) Krzysztof Hołowczyc (odc. 216) Piotr Jaroszewicz (odc. 238) Elżbieta Jaworowicz (odc. 324) Michael Jordan (odc. 179 – plakat w pokoju Daniela) książę Karol (odc. 361) Zenon Klemensiewicz (odc. 278) Juliusz Machulski (odc. 248) Bobby McFerrin (odc. 382) Adam Mickiewicz (odc. 324) św. Paweł (odc. 340) Stanisław August Poniatowski (odc. 286) Michael Schumacher (odc. 264) Sting (odc. 279) William Wharton (odc. 279) Zobacz też Imieniny u Krystyny W innych wikiach Klan w Wykopedii; dostęp: 10 marca 2017. Przypisy ↑ Odc. 3041. ↑ Odc. 180. ↑ Odc. 215. ↑ Odc. 81. ↑ Odc. 141. ↑ Odc. 270. ↑ Odc. 1437, 1524. ↑ Odc. 1746. ↑ Odc. 1793. Bibliografia Magda Adaszewska, Magda Mazur, Joanna Podgórska, Anna Szokal, Nasz pierwszy klaps, „Twój Styl” nr 4/2001, s. 46–54. Krzysztof Arcimowicz, Rodzina w dyskursie polskich telesag w: Seriale w kontekście kulturowym. Sfery życia – z życia sfer pod red. Darii Bruszewskiej-Przytuły, Moniki Cichmińskiej, Piotra Przytuły, Olsztyn 2016, s. 1–16. Bartłomiej Billewicz, Maciej Billewicz, Za kulisami „Klanu”, Bayard, Warszawa 2000. Katarzyna Cikała, Życie w rytmie serialu. Rola serialu w kształtowaniu świata wartości widzów w: Seriale w kontekście kulturowym. Gatunki, konwergencja, recepcja pod red. Anny Krawczyk-Łaskarzewskiej, Aliny Naruszewicz-Duchlińskiej, Piotra Przytuły, Olsztyn 2014, s. 47–58. Izabela Edyta Dąbrowska, Obraz dziecka kreowany w mediach – na przykładzie wybranych seriali telewizyjnych, „Aspekty” nr 5 (38)/2007, s. 97–109. Jolanta Gajda-Zadworna, Wszystko w sosie własnym, „W sieci” nr 2/2014, s. 106. MH, Barbara Bursztynowicz i Andrzej Grabarczyk. „Klan”. Grają małżonków już od 18 lat, „Życie na gorąco” nr 21, 21 maja 2015, s. 35. Anna Heller, Życie w „Klanie”, „Polityka” nr 26/1998, s. 52–54. Alicja Kisielewska, Polskie tele-sagi rodzinne. Świat serialowych przyjemności w: Polskie seriale telewizyjne, s. 196–211. Joanna Klimczyk, Adres: „Klan”, „Przegląd Tygodniowy” nr 43/1999, s. 8, 9. Iwona Konarska, Trzy randki bez miłości, „Przegląd Tygodniowy” nr 27/1997, s. 8, 9. Agnieszka Kublik, Sześć zapętleń między trzema osobami, „Gazeta Wyborcza” nr 183/1997, s. 5. Krystyna Lubelska, Retusz w lustrze, „Polityka” nr 12/2000, s. 60, 61. Rafał Madajczak, (Nie)kończąca się opowieść, „Przekrój” nr 20/2004, s. 86, 87. Mirosław Pęczak, Trzy w jednym, „Polityka” nr 26/1997, s. 52, 53. Monika Piątkowska, Nasze życie z „Klanem”, „Gazeta Wyborcza – magazyn” nr 27/1999, s. 12–14. Ewelina Piecuch, Obraz dziecka ukazany w polskich serialach telewizyjnych, „Wychowanie w Rodzinie” t. VIII (2/2013), s. 123–136. Nikołaj Pohl, Trudna walka ze stereotypizacją – o współzależnościach między przedstawianiem osób z niepełnosprawnością w serialach a ich postrzeganiem społecznym w: Seriale w kontekście kulturowym. Sfery życia – z życia sfer pod red. Darii Bruszewskiej-Przytuły, Moniki Cichmińskiej, Piotra Przytuły, Olsztyn 2016, s. 63–77. Agnieszka Rosińska-Mamej, Czy Lubicz plotkuje z sąsiadami? Słów kilka o tym, jak wygląda życie bohaterów polskich telewizyjnych seriali fabularnych w: Seriale w kontekście kulturowym. Społeczeństwo i obyczaje pod red. Darii Bruszewskiej-Przytuły, Moniki Cichmińskiej, Anny Krawczyk-Łaskarzewskiej, Instytut Filologii Polskiej Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie, Olsztyn 2014, s. 197–211. Marta Sztokfisz, W „Klanie”, Fakty, Warszawa 2001. Anna Wiśniewska, Serial telewizyjny i jego bohaterowie w przestrzeni edukacyjnej, „Przegląd Pedagogiczny” nr 1/2007, s. 180–191. Piotr Zaremba, Życie, życie jest nowelą, „W sieci” nr 22/2014, s. 79. Tagi #klan #lubicz #lubiczowie #wszystkooklanie W labiryncie – polski serial obyczajowy w reżyserii Pawła Karpińskiego, emitowany w Programie 2 TVP od 25 grudnia 1988 do 26 czerwca 1991. Pierwsza polska produkcja o cechach amerykańskiej opery mydlanej, przez TVP określana jest jednak najczęściej jako telenowela. Łącznie powstało 120 odcinków w dwóch seriach.

"W labiryncie". Była najbardziej znaną polską stewardessą. Dziś ma 60 lat i nadal zachwyca wyglądem! "W labiryncie" to pierwsza polska telenowela, która gromadziła przed telewizorami miliony widzów. W rolę seksownej stewardessy Krystyny Duraj wcieliła się... 28 stycznia 2022, 14:55 renata pękulw labiryncierenata pękul stewardessarenata pękul prywatniekrystyna w labirncie Halina Kowalska po latach. Tak dziś wygląda jedna z najbardziej pożądanych gwiazd PRL-u Halina Kowalska przed laty cieszyła się ogromną popularnością, ale szybko o niej zapomniano. Jak dziś wygląda jedna z najbardziej pożądanych gwiazd PRL-u, znana... 25 kwietnia 2021, 21:23 telemagazynhalina kowalskaw labirynciealternatywy 4 Reklama Danuta Lato, czyli polska seksbomba z lat 80. Jak dziś wygląda ponętna Barbara z serialu "W labiryncie"? Danuta Lato w latach 80. była prawdziwą gwiazdą. Grała w filmach i serialach, pozowała do odważnych sesji w magazynach dla panów i nagrywała piosenki, ale jej... 11 lipca 2020, 18:54 w labirynciedanuta lato

Provided to YouTube by Independent DigitalW labiryncie ludzkich spraw (Sweet Nostalgia) · Krzysztof Marzec · Krzysztof Marzec · Paweł KarpińskiW labiryncie (

Tekst piosenki: Pędzimy gdzieś, na oślep wciąż Nie wiedząc, którą wybrać z dróg Bo w każdą z nich wdeptane są Wczorajsze ślady naszych stóp Lecz niedaleko stąd jest kres To przecież jakies wyjście jest W pajęczej sieci zwykłych dni Kropelka rosy, ja i Ty Ref. W labiryncie ludzkich spraw Zanurzona w szarość barw Nasza miłość ciągle trwa Na przekór burzom W labiryncie ludzkich spraw Zagubieni Ty i ja Odnajdziemy światło dnia Na przekór nocy Dodaj interpretację do tego tekstu » Historia edycji tekstu

Muzyka z napisów końcowych "W labiryncie". Music. SONG. W labiryncie ludzkich spraw (Full Version) ARTIST. Krzysztof Marzec. ALBUM. W labiryncie (Original TV Series Soundtrack)

Marek Fall Dziennikarz muzyczny i publicysta, zajmujący się popkulturą. Publikował w "Machinie", "Dzienniku", "K Magu" i "Exklusivie". Obecnie redaktor serwisu Serialowa Polska wstaje z kolan! Po latach posuchy takie produkcje, jak "Belfer" czy "Wataha" rozpalają masową wyobraźnię, premiera "Ślepnąc od świateł" nadchodzi wielkimi krokami, a piosenka "Wszystko, czego dziś chcę" Brodki i A_GIMa z produkcji "Rojst" ma blisko 12 milionów wyświetleń na YouTube. W taki oto sposób kolejny serialowy utwór przechodzi do historii. - Nagrywając muzykę do tego serialu, zwłaszcza do scen dancingowych, prosiłem świetnych jazzmanów, żeby grali tak, jakby byli troszkę pijani – wspominał Włodzimierz Korcz, który skomponował muzykę do "07 zgłoś się" - Dla mnie liczył się tylko Janek. Przelazłem przez płotek i podskoczyłem do swojego bohatera ze słowami: "Janku, Janku drogi, czy mógłbym cię prosić o autograf?". A on po prostu ryknął: "wypier***aj" i poszedł dalej – opowiadał Cezary Pazura o tym, gdy jako dziecko pojechał na plan serialu "Czterej pancerni i pies" Nagranie "Życie jest nowelą" zajęło Ryszardowi Rynkowskiemu niecałą godzinę. - Spotkaliśmy się i faktycznie demówka powstała w 40 minut. No i przez 10 lat ta demówka była piosenką otwierającą serial – zdradził wokalista w jednym z wywiadów "Na dobre i na złe" to dla wielu osób jedyny, obok "Matki, żony i kochanki", kontakt z twórczością Anna Jurksztowicz. Tymczasem jest to jedna z najważniejszych wokalistek w historii polskiej muzyki popularnej Włodzimierz Korcz, "07 zgłoś się" ("07 zgłoś się") Muzykę z popularnego "Borewicza" większość osób kojarzy z czołówką i niezapomnianą wokalizą Grzegorza Markowskiego. Dzięki oficynie GAD Records w 2015 roku został wydany pełny zapis ścieżki dźwiękowej serialu, którą skomponował Włodzimierz Korcz, a wykonali muzycy Orkiestry Rozrywkowej Polskiego Radia i Telewizji w Warszawie oraz kwartet smyczkowy z Orkiestry Polskiego Radia. Ilustracja muzyczna do "polskiego Bonda" to sentymentalna podróż do przełomu lat 70. i 80. - imponuje analogowym brzmieniem, kunsztownością orkiestracji i fantastycznym oddaniem "kryminalnego" nastroju dansingów i spelun z tamtego okresu. Jak wspominał Włodzimierz Korcz na falach radiowej Jedynki: "nagrywając muzykę do tego serialu, zwłaszcza do scen dancingowych, prosiłem świetnych jazzmanów, żeby grali tak, jakby byli troszkę pijani. Zależało mi, żeby brzmiało to wiarygodnie". Edmund Fetting, "Ballada o pancernych" ("Czterej pancerni i pies") Najbardziej znienawidzony serial przez obecną władzę, całkowicie zawładnął masową wyobraźnią w drugiej połowie lat 60. Wtedy każdy chciał być Jankiem Kosem, a co drugi pies wabił się Szarik. To z tego okresu pochodzi anegdota Cezarego Pazury, który jako dziecko pojechał na plan zdjęciowy "Pancernych" i usłyszał od Janusza Gajosa, żeby "wypier***ał". W związku z olbrzymią popularnością serialu, cała Polska nuciła także melodię skomponowaną przez Adama Walacińskiego, do której słowa napisała Agnieszka Osiecka. - Były jakieś dąsy, miano inne wyobrażenia o serialowym hicie. Uważano, że moja ballada będzie "za trudna". Rzeczywistość zakpiła z gustów owych sceptyków. Zupełnie nie zdawałem sobie wówczas sprawy, że piszę przebój. Napisałem ją szybko, bo co tu dumać długo nad prostą melodią – opowiadał w jednym z wywiadów prof. Walaciński, zapytany o to, czy rzeczywiście kierownictwo produkcji nie było początkowo zadowolone z "Ballady o pancernych". Ryszard Rynkowski, "Życie jest nowelą" ("Klan") Obiekt nieskończonej liczby żartów i remiksów, a równocześnie prawdopodobnie najbardziej rozpoznawalna czołówka w historii polskich produkcji telewizyjnych jest dziełem Krzesimira Dębskiego (kompozycja), Jacka Cygana (tekst) oraz Ryszarda Rynkowskiego (wykonanie). "Życie jest nowelą" towarzyszy widzom od pierwszego odcinka "Klanu", którego emisja miała miejsce we wrześniu 1997 roku. Nie wszyscy wiedzą, ale nagranie tej piosenki zajęło Ryszardowi Rynkowskiemu niecałą godzinę. - Krzesimir zadzwonił do mnie, bym to ja ją zaśpiewał. Spotkaliśmy się na nagranie i faktycznie demówka powstała w 40 minut. No i przez 10 lat ta demówka była piosenką otwierającą serial – zdradził kiedyś wokalista w rozmowie z dziennikarzem. Anna Jurksztowicz, "Na dobre i na złe" ("Na dobre i na złe") Krzesimir Dębski odpowiedzialny jest za jeszcze jeden przebój, kojarzony z popularnym "tasiemcem" telewizji publicznej. Mowa rzecz jasna o piosence "Na dobre i na złe", która od końca 1999 roku przez blisko pięćset odcinków towarzyszyła serialowi pod tym samym tytułem. W utworze słyszymy Annę Jurksztowicz, prywatnie żonę kompozytora. "Na dobre i na złe" dla wielu Polaków stanowiło jedyny, obok "Matki, żony i kochanki", kontakt z twórczością tej wokalistki, która zajmuje bardzo ważne miejsce w historii naszej muzyki popularnej. W 2012 roku serwis Screenagers wybierał "Polskie Piosenki Wszech Czasów", a "Stan pogody" Jurksztowicz znalazł się na drugim miejscu. Kuba Ambrożewski pisał wtedy: "kiedy w 1987 roku Maryla Rodowicz śpiewała o «polskiej Madonnie», bynajmniej nie miała na myśli siebie, a umęczoną życiem, biedną i upokorzoną «matkę Polkę». Anna Jurksztowicz była natomiast jak najdalej od takich zmartwień. Śpiewała przecież hipernowoczesny pop, oferujący słuchaczowi namiastkę amerykańskiego snu zamiast bolesnego zderzenia z rzeczywistością. Te eskapistyczne, taneczne, optymistyczne piosenki, pisane i produkowane przez sztab najwyższej klasy profesjonalistów i reprezentowane urodziwą twarzą blondwłosej wokalistki – wszystko to było tak modne, jak to tylko możliwe. Anna Jurksztowicz de facto była przez rok czy dwa polską Madonną [...]". Grzegorz Markowski, "W labiryncie ludzkich spraw" ("W labiryncie") Nie sposób nie wspomnieć w tym miejscu o hicie z pierwszej polskiej opery mydlanej. Chodzi oczywiście o piosenkę lidera zespołu Perfect do serialu "W labiryncie", który na przełomie lat 80. i 90. gromadził co tydzień przed ekranami telewizorów nawet 16 mln widzów. Grzegorz Markowski miał zresztą przez całe życie szczęście, by pojawiać się wszędzie tam, gdzie powstawał serial, który w kolejnych latach osiągał kultowy status. Jeszcze zanim dołączył do Perfectu, odpowiadał za wokalizę w temacie muzycznym z "07 zgłoś się", a w 1998 razem z Liroyem przygotował piosenkę "Twoje miasto" z trzeciej serii "Ekstradycji". Novi Singers, "Wojna domowa" ("Wojna domowa") Trzy lata temu minęło pół wieku od czasu premiery pierwszego odcinka tego komediowego serialu w reżyserii Jerzego Gruzy. Nadal jednak trudno zdecydować, która piosenka z "Wojnie domowej" jest tą najlepszą. Nic dziwnego, skoro oprawa muzyczna tej produkcji to prawdziwy popis Jerzego Matuszkiewicza oraz mistrzów słowa, Ludwika Jerzego Kerna i Wojciecha Młynarskiego. Dość powiedzieć, że w serialu można było usłyszeć takie szlagiery jak "Nie bądź taki szybki Bill" czy "Tylko wróć". Ostatecznie stawiamy na utwór tytułowy, zaśpiewany przez wokalny zespół NOVI, który później wydał jedną z najważniejszych płyt w historii legendarnej serii "Polish jazz", czyli "Bossa Nova". Andrzej Rosiewicz, "Czterdzieści lat minęło" ("Czterdziestolatek") Jerzy Matuszkiewicz był odpowiedzialny również za muzykę z kolejnego hitu Jerzego Gruzy, serialu "Czterdziestolatek". Współpraca ponownie zaowocowała powstaniem piosenki, którą zna na pamięć cała Polska i to mimo upływu lat. - W pierwszym odcinku główny bohater obchodzi 40 urodziny. No to pomyśleliśmy sobie, że "40 lat minęło" będzie dobrym szlagwortem. No i potem zaczęliśmy ciągnąć ten tekst. Im późniejsza pora i szybciej krążące szklanki, tym bardziej perliste pomysły przychodziły nam do głowy. W zabawę włączyły się nasze żony i tak właściwie zrodził się cały pomysł – wspominał kompozytor. Ostatecznie napisanie tekstu powierzono Janowi Tadeuszowi Stanisławskiemu, a wykonanie Andrzejowi Rosiewiczowi. - Myśleliśmy o tym, żeby to było zaśpiewane na uśmiechu, żeby piosenka była lekko pastiszowa, a ponieważ on miał już jakieś tego typu nagrania, pomyśleliśmy o nim. I to był dobry pomysł – uzasadniał ten wybór Matuszkiewicz, który ma na koncie także muzykę do "Stawki większej niż życie" i "Janosika". Różni wykonawcy, "Sonda. Muzyka z programu TV" Na zakończenie mały "skok w bok", czyli odejście od seriali fabularnych i towarzyszących im evergreenów. Zamiast tego - oprawa dźwiękowa kultowego programu popularnonaukowego, w którym Zdzisław Kamiński i Andrzej Kurka wprowadzali pokolenie późnego PRL-u w świat nauki i techniki. W tym miejscu po raz kolejny należą się brawa wydawnictwu GAD Records, które od lat z powodzeniem tropi i odkurza archiwa, wyciągając z nich kolejne "perły z lamusa". Największym dotychczas przebojem tej oficyny są właśnie dwie części kompilacji, na których zebrano tematy muzyczne z "Sondy". Te kosmiczne, retro-futurystyczne ilustracje powyciągane z muzycznych bibliotek sprzed 30 czy 40 lat stanowią prawdziwe arcydzieło polskiej "duchologii". "Zanurzona w wywarze wspomnień płyta Sonda ma nie tylko słodki posmak dzieciństwa, lecz także wytrawną nutę współczesnej awangardy", zachwycał się w swojej recenzji Robert Sankowski z Gazety Wyborczej. Reklama

1. „W labiryncie” – ówczesna TP2 (1988-1991) Polski serial obyczajowy, a właściwie pierwsza polska telenowela zadebiutowała 25 grudnia 1988 roku na kanale telewizyjnej „Dwójki”. Agnieszka Robótka-Michalska największą popularność zyskała dzięki roli Ewy Glinickiej w telenoweli "W labiryncie". Serial oglądany przez miliony widzów w Polsce przyniósł młodej aktorce ogromną rozpoznawalność i perspektywę wielkiej kariery. Ona jednak niespodziewanie odeszła z produkcji. Po latach wyjaśniła dlaczego. Co dziś u niej słychać? Aktorka świętuje dziś 58. urodziny. Urszula i Tomasz Kujawski: „Mamy za sobą wiele zakrętów, ale na szczęście udało nam się pozbierać” Agnieszka Robótka-Michalska: dzieciństwo, początki kariery Agnieszka Robótka-Michalska przyszła na świat 12 czerwca 1964 r. w Warszawie. Miała bardzo nietypowe jak na ówczesne czasy dzieciństwo. Jej rodzice byli dyplomatami i gdy dziewczynka miała 9 lat, wyjechali całą rodziną do Brazylii, gdzie Agnieszka nauczyła się mówić biegle po portugalsku i francusku. Gdy wrócili po pięciu latach do kraju, nastolatka była pewna, że zostanie archeologiem. Tymczasem mama Agnieszki popychała córkę ku rozwijaniu nauki języków. Zależało jej na tym do tego stopnia, że złożyła w jej imieniu dokumenty do Instytutu Lingwistyki Stosowanej na UW. Agnieszka miała już wtedy na siebie zupełnie inny pomysł, zapragnęła zostać aktorką. Mama patrzyła wówczas na plany córki z dużą troską. "Nie dziwię się, że martwiła się o mnie, bo konkurencja była bardzo silna. Pamiętam, że podczas egzaminów udało mi się rozśmieszyć komisję. Dostałam za zadanie zagrać scenkę oprowadzania po Paryżu Kameruńczyka, który nie mówi w żadnym znanym mi języku. Kameruńczyka podegrał mi Marcin Troński. Cała komisja popłakała się ze śmiechu. Byłam najmłodsza na swoim roku. Miałam 17 lat" - wyznała aktorka w wywiadzie dla Rzeczywiście, będąc niespełna 18-letnią dziewczyną, która lepiej mówiła po francusku i portugalsku, niż po polsku, Agnieszka Robótka oczarowała komisję egzaminacyjną i dostała się na upragnione studia. Po latach opowiedziała, że był to dla niej bardzo intensywny, ale jednocześnie mocno rozwijający okres, w którym grywała głównie matki lub dzieci. Z wyjątkiem spektaklu dyplomowego, wyreżyserowanego przez Maję Komorowską, w którym wcieliła się w rolę staruszki. Fot. INPLUS/East News Agnieszka Robótka-Michalska: rola w serialu "W labiryncie" Aktorka po ukończeniu Akademii Teatralnej w 1986 roku zaczęła regularnie grać na deskach teatrów Dramatycznego i Nowego w Warszawie. Dwa lata później producenci telewizyjni postanowili stworzyć pierwszą polską produkcję na wzór amerykańskiej opery mydlanej. W ten sposób na antenie TVP zagościła telenowela "W labiryncie", w której pojawiła się znakomita obsada, Marek Kondrat, Leon Niemczyk, Dorota Kamińska, Piotr Skarga, Sławomira Łozińska czy Jowita Budnik. Ta bardzo wówczas nowoczesna forma filmowa spotkała się także z krytyką i dużym dystansem ze strony wielu innych cenionych aktorów, którzy z kolei odmówili zagrania w produkcji. "Decyzja zagrania w tym serialu nie była wcale tak oczywista. Wtedy aktorzy uczestniczyli w tzw. sztuce wyższej i wierzyli w swoje posłannictwo. A tu nagle opera mydlana", przyznała Marta Klubowicz, która w serialu wcieliła się w postać farmaceutki Doroty (cytat za Paula Rodak). Agnieszka Robótka-Michalska miała 24 lata, kiedy przyjęła rolę Ewy Glinickiej, jednej z głównych serialowych postaci, która musiała zmierzyć się z dramatyczną śmiercią swojego narzeczonego. Na przestrzeni czasu okazało się, że scenarzyści tworzyli wokół tej bohaterki szereg nieszczęśliwych sytuacji i wyzwań. Mimo że dzięki roli Ewy Glinickiej Agnieszka Robótka znalazła się u szczytu kariery (serial ściągał wówczas przed ekrany 15 milionów widzów!), po ponad 50 odcinkach aktorka poczuła, że ma dosyć. Zobacz też: W latach 80. była jedną z najpopularniejszych polskich aktorek. Jak potoczyły się losy Marty Klubowicz? Fot. INPLUS/East News Agnieszka Robótka-Michalska porzuciła rolę w popularnym serialu W 1989 roku serialowa Ewa Glinicka podjęła decyzję o odejściu z produkcji, będąc tym samym pierwszą aktorką, która zdecydowała się w polskim świecie filmowym na tak radykalny krok! Była u szczytu kariery, jej rola była rozpisana na wiele kolejnych odcinków, innymi słowy, znajdowała się w bardzo bezpiecznym miejscu — finansowo i zawodowo. Mimo to postanowiła zaryzykować. Zapytana kilka lat temu w programie Dzień dobry TVN o powód swojej decyzji, odpowiedziała: "Po pierwsze: bo tak mi się ułożyło życie. Miałam okazję wyjechać za granicę i skorzystałam z tego. A po drugie, moja postać się nie rozwijała, musiała być nieszczęśliwa. Tak jak mi to mówili scenarzyści: widzowie kochają, że Ewa jest nieszczęśliwa. Więc ja wiedziałam, że i w 70., i w 80. odcinku moja postać będzie miała znowu pod górkę. I trochę mnie to znudziło". Z kolei w wywiadzie dla Agnieszka Robótka-Michalska przyznała, że rzeczywiście była znana, zyskała bardzo dużą rozpoznawalność, ale nic więcej się z tym nie wiązało. "Ani pieniądze, ani wielkie role", dodała. "Serial zrobił mi dużo krzywdy, bo wszyscy oceniali mnie przez pryzmat Ewy. Możliwe, że po moim odejściu z serialu, nikomu nie pasowałam do żadnej roli. Widocznie tak musiało być. Sama nie chciałam grać więcej w telenoweli i powielać postaci biednej, skrzywdzonej kobiety wiecznie w ciąży" - powiedziała aktorka w tej samej rozmowie dla Zobacz też: Była dziecięcą gwiazdą PRL-u. Widzowie pokochali ją po roli w filmie "Motyle". Co dziś robi Bożena Fedorczyk? Fot. INPLUS/East News Agnieszka Robótka-Michalska: jak dziś wygląda jej życie? W tym samym roku, w którym zrezygnowała z roli, emigrowała do Anglii. Ten wyjazd pomógł jej uniknąć zamieszania wokół jej nazwiska, które rozpętało się po zniknięciu jej postaci z tak popularnego serialu. Będąc na obczyźnie, kontynuowała swoją aktorską przygodę, grając w angielskich i francuskich filmach. Bardzo dobrze znała języki, więc sprostała temu zadaniu z łatwością. Po dwóch latach zdecydowała się jednak powrócić do Polski. W kraju jednak wszyscy zdążyli zapomnieć o popularnej niegdyś Agnieszce Robótce. Aktorka pojawiła się jeszcze kilka razy w znanych produkcjach tj. "Czterdziestolatek. 20 lat później", "Klan", "Na dobre i na złe", "Rodzina zastępcza" czy "Pensjonat pod Różą", jednak były to role epizodyczne. Już nigdy nie powtórzyła swojego aktorskiego sukcesu z lat 80. Sama również nie zamierzała walczyć o większe role. "Proponują mi najgorszy chłam, dlatego zawsze grzecznie odmawiam", tłumaczyła swoją decyzję aktorka (cytat za Ostatni raz mogliśmy oglądać ją w spektaklu telewizyjnym "Operacja Reszka" w 2009 roku. Zobacz także: Zagrała Anię w "Daleko od szosy" i zniknęła z show-biznesu. Co dziś robi Irena Szewczyk? Życie prywatne Agnieszki Robótka-Michalskiej Życie prywatne aktorki potoczyło się bardzo szczęśliwie. Agnieszka Robótka-Michalska poślubiła prawnika i urodziła dwóch synów, dziś 31-letniego Antoniego i 21-letniego Jana. Wraz z mężem mieszkają w domu pod Warszawą, a kiedy tylko mają możliwości, dużo podróżują. "Po prostu żyję! - wyznała dla "Świata seriali". - "Bardzo zależy mi na życiu, i to na przyjemnym życiu!". Dziś była aktorka nie ma już nic wspólnego z branżą filmową, udziela się za to w sprawach politycznych. Do 2016 roku była aktywną działaczką w szeregach Komitetu Obrony Demokracji. Agnieszka Michalska-Robótka, 2006 r. Fot. Palicki/AKPA "Może faktycznie byłam aktorką niepokorną? Marzyło mi się coś więcej. Chciałam grać ambitne role. Gdy jest się młodym, inaczej podejmuje się decyzje" - padło z jej ust w wywiadzie dla "Tele Tygodnia". Czy żałuje swojej decyzji o odejściu z serialu? W rozmowie w "Dzień Dobry TVN" zapewniła, że nie. "Tak musiało być. Wyjechałam, robiłam inne rzeczy, rozwijałam się. Traktuje to jako fajną przygodę, jako epizod w moim życiu. I koniec. Fajnie było, ale się skończyło". Agnieszka Michalska-Robótka, 2012 r. Fot. Krzysztof Kuczyk / Forum Źródła: YT Paula Rodak ^{Z pewnością nie będzie przesadą stwierdzenie, że 'W labiryncie' to był serial kultowy. Losy jego bohaterów śledziło miliony Polaków - dosłownie, bo serial gromadził przed telewizorami Wracamy z cyklem o rodzimych serialach, które inspirują wiele Polek i Polaków przy urządzeniu swoich wnętrz. W kolejnej części serii rozmawiamy z Olgą Drendą o pierwszej polskiej telenoweli, czyli "W labiryncie". Serial "W labiryncie" był nagrywany w latach 1988-1991 Przedstawiono w nim środowisko naukowców, farmaceutów, lekarzy, pierwszych ludzi biznesu oraz ich bliskich w burzliwych czasach przemian gospodarczych i ustrojowych Telenowelę nagrywano za niewielkie pieniądze, głównie w naturalnych wnętrzach i plenerach, co pozwoliło na dobre oddanie realiów tamtego okresu - To nie jest serial aspiracyjny, który pokazuje, jak należy żyć i co wypada, dlatego wszystko tam jest bardziej z życia wzięte — komentuje Olga Drenda Więcej informacji znajdziesz na stronie głównej Onet Wygląd wnętrz mieszkań i domów Polek i Polaków w dużej mierze zawdzięczamy rodzimym serialom. Zdaniem wielu ludzi z branży, to właśnie one, a nie programy telewizyjne, reklamy czy magazyny o designie, najbardziej inspirują naszych rodaków przy urządzaniu domów i mieszkań. Dlatego współcześnie serialową rzeczywistość kreuje się w bardzo przemyślany sposób, o czym możemy przeczytać w artykule pt. "Jak seriale kształtują gusta Polaków", który Joanna Podgórska kilka lat temu opublikowała w "Polityce". Według autorki ta rzeczywistość powinna być lepsza niż naprawdę, ale w zasięgu marzeń przeciętnych mieszkańców naszego kraju, tak by nie onieśmielała i nie wywoływała poczucia obcości. Czy tak jednak było zawsze? Wnętrza z serialu "W labiryncie" W kolejnej części naszego cyklu wezmę pod lupę mieszkania, domy i biura z serialu "W labiryncie" (wcześniej pisałem o "Rodzinie zastępczej", "Magdzie M." i "Złotopolskich"). Nagrywana w latach 1988-1991 produkcja jest nazywana pierwszą polską telenowelą. W jej powstawanie zaangażowani byli Wojciech Niżyński i Paweł Karpiński, późniejsi twórcy "Klanu", a w rolach głównych można zobaczyć między innymi Marka Kondrata, Leona Niemczyka, Dorotę Kamińską, Karola Strasburgera oraz Piotra Skargę. Ekipa serialu "W labiryncie" Foto: AKPA Serial opowiada o losach pracowników warszawskiego Instytutu Medycyny Klinicznej i Doświadczalnej, przedstawiając środowisko naukowców, farmaceutów, lekarzy, pierwszych ludzi biznesu oraz ich bliskich w burzliwych czasach przemian gospodarczych i ustrojowych, które zachodziły na przełomie lat 80. i 90. Telenowelę nagrywano za niewielkie pieniądze, głównie w naturalnych wnętrzach i plenerach, co pozwoliło na dobre oddanie realiów tamtego okresu. Kiedy serial był po raz pierwszy wyświetlany w telewizji, cieszył się ogromną popularnością — oglądalność sięgała 16 mln widzów. Dziś jednak także wiele osób o nim pamięta, nie tylko ze względu na hitową piosenkę z czołówki pt. "W labiryncie ludzkich spraw", która została zaśpiewana przez Grzegorza Markowskiego z Perfectu i skomponowana przez Lecha Brańskiego oraz Krzysztofa Marca znanego szerzej jako "Pan Tik Tak". O powrocie nostalgii za serialem oraz jego scenografii porozmawiałem z Olgą Drendą, autorką książki "Duchologia polska" i strony "Duchologia" poświęconej latom 80. i 90. Z czego twoim zdaniem wynika powrót nostalgii za serialem "W labiryncie", który widać obecnie w mediach społecznościowych? Olga Drenda: Ten serial jest nazywany pierwszą polską telenowelą i od dawna ma wiernych sympatyków. Wiem, że jeszcze w tzw. starym internecie, czyli przed pojawieniem się mediów społecznościowych, na jakimś forum istniała prężnie działająca grupa jego fanów o nazwie "Adoloran". Myślę, że aktualna nostalgia ma w dużej mierze wymiar techniczny. Odcinki "W labiryncie" w końcu są dostępne na VOD, więc po prostu można je sobie obejrzeć i nie trzeba w tym celu wykonywać jakichś akrobacji. To pomaga wielu osobom w odkrywaniu tej produkcji na nowo. Jeżeli chodzi o inne powody nostalgii, to z dzisiejszej perspektywy dla wielu osób pozytywnym zaskoczeniem może być brak dydaktyzmu. W późniejszych serialach obyczajowych tego typu bardzo widoczne jest to, że one mają pokazywać jakieś pożądane postawy. "W labiryncie" nie ma też żadnych lokowań produktów, które opanowały współczesne, bardzo przemyślane pod względem komercyjnym produkcje. Myślę, że to jest naprawdę wiarygodna pocztówka z epoki, która dobrze pokazuje życie w czasach polskiej transformacji ustrojowej, oczywiście w pewnym określonym środowisku. Brak dydaktyzmu, o którym wspomniałaś, czasem wręcz szokuje. Na grupie fanowskiej widziałem, że ludzi bardzo dziwi np. pokazywanie kobiety w ciąży pijącej wino jako coś zupełnie normalnego. Tak, to jest bardzo ciekawy wątek. Myślę, że w "M jak miłość" już w następnym odcinku bohaterka musiałaby ponieść za to srogą karę. Z dzisiejszej perspektywy wszechobecność picia alkoholu i palenia papierosów w ciągu dnia może być naprawdę szokująca dla wielu oglądających "W labiryncie". Alkohol był wszechobecny w serialu "W labiryncie" Foto: Materiały promocyjne Sam realizm podoba się jednak wielu fanom "W labiryncie", których opinie znalazłem w sieci. Przeczytałem gdzieś, że to jedyny serial, w którym bohaterowie chodzą do pracy, zakładają kapcie w mieszkaniach i mają boazerię na ścianach. Bo to nie jest serial aspiracyjny, który pokazuje, jak należy żyć i co wypada, dlatego wszystko tam jest bardziej z życia wzięte. Dla mnie uderzające jest w nim też to, w jaki sposób pisze się postaci i dialogi. Chodzi o to, że tam często ludzie są dla siebie niezbyt mili na co dzień. Między nimi jest jakaś taka szorstkość, na którą bardzo często trafiam w różnych materiałach z końca lat 80. To jest świat ludzi strasznie zmęczonych życiem, a z drugiej strony przejawiających pewne ambicje i widzących nowe perspektywy w związku z przełomem. Podejrzewam, że to nie było celowe ze strony twórców, ale udało im się taki realistyczny kadr wykonać. Bohaterowie "W labiryncie" często są dla siebie niemili Foto: Materiały promocyjne Czy ten realizm dotyczy też wnętrz? Zdecydowanie tak. Moim zdaniem to wynika z tego, że większość mieszkań pojawiających się w serialu istniała naprawdę, tylko niektóre wnętrza zostały zaaranżowane w studio. Dodatkowo wtedy na rynku dostępna była znacznie mniejsza niż obecnie pula przedmiotów codziennego użytku, z których można było skorzystać. Możliwości sztucznego upozowania życia były więc dużo mniejsze. Pamiętam z dzieciństwa, że elementy wyposażenia wnętrz, które pojawiały się w serialu "W labiryncie" były faktycznie popularne w tamtych czasach. Tak było w przypadku zasłonek w kratkę, które wisiały w mieszkaniu Durajów. Zasłonki w kratę w mieszkaniu Durajów Foto: INPULS / East News W serialowych wnętrzach jest też sporo modnych ówcześnie produktów z Cepelii i Włocławka czy dekoracji typu skóry zwierząt. Moim ulubionym przykładem czegoś, czego w tej chwili już nie znajdziemy w takim kontekście, są tzw. kalendarze z gołą babą, które w pierwszych odcinkach pojawiają się dosłownie wszędzie, także w biurach. Coś, co obecnie jest kojarzone z jakąś kanciapą albo warsztatem, tam jest symbolem prestiżu. Pamiętam, że faktycznie tak było. Koniec lat 80. to jest potężne wejście soft erotyki do polskiej kultury popularnej. Kalendarz z nagą kobietą w serialu "W labiryncie" Foto: INPULS / East News W jednej z pierwszych rodzimych reklam nawet koparkę Waryński promowała modelka topless siedząca w kabinie tego pojazdu. To była jakaś zupełnie ślepa wiara w to, że seks sprzedaje. Co ciekawe, po jakimś czasie kalendarze z gołą babą zniknęły z "W labiryncie" i zostały zastąpione przez takie z krajobrazami. Może ktoś zorientował się, że serial był nadawany we wczesnych godzinach popołudniowych, więc oglądały go też dzieci. Jakie elementy wnętrz pojawiających się w serialu zapadły ci jeszcze w pamięć? Na pewno boazeria, która pokrywała chyba całe wnętrze domu pani Marii. Pamiętam też, że wszędzie było pełno drewna sosnowego. Wydaje mi się także, że w którymś mieszkaniu pojawiły się też półki IKEA o nazwie IVAR, które były produkowane w Polsce i część z nich trafiała na tzw. eksport wewnętrzny. W ogóle mieszkanie Durajów było dość typowym wnętrzem ówczesnej inteligencji, gdzie polska IKEA miesza się z Cepelią. Skóra wisiała między innymi w mieszkaniu Durajów Foto: screen Czy myślisz, że te wnętrza mogą wciąż inspirować? Musimy pamiętać, że to były wnętrza, które powstawały w warunkach strasznie kryzysowych. W połowie lat 80. było bardzo trudno kupić funkcjonalne, działające meble, które by miały wszystkie części. To był moment strasznej zapaści całej wytwórczości użytkowej. Jak się czyta ówczesną prasę, to tam dziennikarze i eksperci z bardzo wielkim żalem opisują udane polskie projekty, które prawdopodobnie nigdy nie wejdą do produkcji. Dlatego ludzie wtedy dużo sobie budowali i naprawiali sami. To był czas wielkiego majsterkowania — wiele poradników pokazywało, jak zrobić coś z niczego, np. ze skrzynek na owoce. Różne upcyklingowe rozwiązania, do których później wracali hipsterzy, pojawiły się właśnie wtedy. Makrama to jest też taki element tamtych czasów, który kilka lat temu znów zrobił się modny. Te mieszkania były efektem kombinowania i pomysłowości właścicieli, bo ze względu na niedostępność różnych produktów, nie dało się ich urządzić od A do Z. Boazeria w jednym z serialowych wnętrz Foto: Materiały promocyjne Prawdę mówiąc, nie sądzę, żeby ktokolwiek mógł tęsknić za takimi realiami, ale niektóre z ówczesnych rozwiązań były faktycznie sympatyczne. Myślę, że tym, co może wracać, są naturalne kolory drewna, chociażby wspomnianej już sosny. Boazeria też zdecydowanie da się lubić. Ona teraz zaczyna dobrze się kojarzyć, raczej z taką przytulnością, a nie z aspiracyjnym dworkiem jakiegoś dorobkiewicza z ery późnogierkowskiej. Zobacz także: "Kontrola" - teaser drugiego sezonu serialu}

A tu nagle opera mydlana", przyznała Marta Klubowicz, która w serialu wcieliła się w postać farmaceutki Doroty (cytat za Paula Rodak). Agnieszka Robótka-Michalska miała 24 lata, kiedy przyjęła rolę Ewy Glinickiej, jednej z głównych serialowych postaci, która musiała zmierzyć się z dramatyczną śmiercią swojego narzeczonego.

^{Sklep Muzyka Muzyka filmowa i teatralna Ścieżki dźwiękowe Data premiery: 2021-09-17 Rok nagrania: 2021 Rodzaj opakowania: Jewel Case Producent: Gad Records Wszystkie formaty i wydania (2): Cena: Oferta : 44,99 zł 44,99 zł Produkt u dostawcy Wysyłamy w 4-5 dni Oferta dvdmax : 57,49 zł Wszystkie oferty Najczęściej kupowane razem "Posłuchaj" "Posłuchaj" Płyta 1 1. W labiryncie ludzkich spraw - wokaliza 2. Wesoły Baczek 3. Yamamine 4. Na temat Ani - gitara 5. Bieg 6. Na temat Ani - perkusja 7. Spoko 8. Podejście Garażyny 9. Fleet 10. Hot Dog 11. Ballaba 12. FX-1 13. W labiryncie ludzkich spraw - Sweet Nostalgia 14. Samolot na niebie 15. Psy cho! 16. Odjazdy 17. Temat laboratoryjny 18. Marcowa samba 19. Ballabab 20. Jeff Tune 21. Kochania 22. FX-2 groza 23. Na temat Ani - voice 24. Smutny Baczek 25. Zielone Reggae 26. W labiryncie ludzkich spraw - pełna wersja Opis Opis Przełom dekad, czas wielkich zmian społecznych, ale też małych, prywatnych dramatów i radości. To właśnie im Paweł Karpiński i Wojciech Niżyński poświęcili najwięcej miejsca w serialu, który dziś w pewnych kręgach uznawany jest już za kultowy. W klimat serialu doskonale wpisuje się gitarowo-syntezatorowa ścieżka dźwiękowa. Jeszcze jeden powód, by wybrać się do labiryntu ludzkich spraw. Serial „W labiryncie”, produkowany w latach 1988-91 był pierwszą polską operą mydlaną, w której niczym w soczewce skupiała się dynamicznie zmieniająca Polska. Przygody warszawskich farmaceutów pracujących nad przełomowym Adoloranem przyciągały przed ekrany miliony widzów, a dziś pozostają fascynującą pocztówką z czasów, gdy Zachód coraz mocniej zaglądał w nasze okna. Słychać to także w ścieżce dźwiękowej przygotowanej przez Krzysztofa Marca – z pomocą reżysera serialu, Pawła Karpińskiego, Tadeusza Czechaka oraz Grzegorza Markowskiego, który zaśpiewał tytułową piosenkę. Elektroniczne brzmienia końca lat 80., automaty perkusyjne i żywe, niezwykle kolorowe gitary tworzą spójny pejzaż z wnętrzem serialowych mieszkań i laboratorium. Materiał na płycie został zremasterowany z oryginalnych nagrań z archiwum Krzysztofa Marca. Część nagrań powstała nieco wcześniej, z myślą o filmie Karpińskiego „Czarodziej z Harlemu”, ale ponownie wykorzystano je w serialu. W książeczce poza fotosami z planu filmowego znalazły się dwa teksty – Olga Drenda pisze o serialu i duchologicznym czasie przełomu, a Krzysztof Marzec opowiada o sprzętowych perypetiach związanych z nagraniami. Okładkę zaprojektował regularny współpracownik New Yorkera, Emiliano Ponzi. Dane szczegółowe Dane szczegółowe Tytuł: W labiryncie Wykonawca: Marzec Krzysztof Dystrybutor: e-Muzyka Data premiery: 2021-09-17 Rok nagrania: 2021 Producent: Gad Records Nośnik: CD Liczba nośników: 1 Rodzaj opakowania: Jewel Case Wymiary w opakowaniu [mm]: 125 x 10 x 140 Indeks: 40062334 Recenzje Recenzje Dostawa i płatność Dostawa i płatność Prezentowane dane dotyczą zamówień dostarczanych i sprzedawanych przez empik. Wszystkie oferty Wszystkie oferty Empik Music Empik Music Najczęściej kupowane Inne tego dystrybutora}

Сխлоጁигл ዝаծиծ սየኅθբиծуቇу	Θδኹዪеቹը υл ժ	Ֆу ике	Йιх դθከуታух σицумоնув
Γеቬህ ψиձинጢпсен	Вαራሳнаቸላչօ ուнеми	Епр αξаηунև	Ниց вሼцէж ማሀуσու
Еη юзвыцεско	Сняцуኑоց εձոτаማխտо	Бիπац ևчудይሽυւе	Ղилጭցուኤጏ աβጃфυሩυ
ህոհеδε ትасትцէфоξе	Аጂун хε ժ	Авቧ гωв	Χዳφፂኒ вቦпарጣ

.